Mexican Gothic recenzja

Rzecz się dzieje w latach 50tych XX wieku. Główną bohaterką jest Noemi, dwudziestodwuletnia córka właściciela fabryki farb. Noemi jest piękna, pewna siebie, może mieć każdego mężczyznę, jakiego zapragnie, jest stałą bywalczynią wszystkich balów w mieście. Zupełnie nie na rękę jest dla niej sytuacja, gdy ojciec wysyła ją na prowincję, gdzie po ślubie zamieszkała jej kuzynka. Wszystko wskazuje na to, że Catalina jest nieszczęśliwa, w dodatku w kiepskiej kondycji psychicznej i potrzebuje pomocy.
Noemi wyrwana ze swojego barwnego życia trafia do ciemnego, klaustrofobicznego Wysokiego Dworu, gdzie w dziwnej izolacji żyje ponura rodzina Doylów. Dziewczyna nie chce się podporządkować ascetycznym zasadom rządzącym życiem w Wysokim Dworze, nie umie się pogodzić z różnymi zakazami i jest przekonana, że przechytrzy wszystkich, bo taka jest sprytna i nieugięta. Z czasem jednak słabnie, zaczynają ją dręczyć dziwne sny, a nocami budzi się w miejscach, w których nie kładła się spać. Zaczyna doszukiwać się dziwnych zjawisk w domu, ale kiedy odkrywa prawdę, przerasta ona wszelkie jej przypuszczenia. Czy zdąży wyrwać się z trującej pułapki, jaką jest Wysoki Dwór?




Przyznaję, że na początku nie polubiłam Noemi. Wkurzała mnie jej pewność siebie i nonszalancja, przekonanie, że wszystko czego chce, jej się należy. Przez to ciężko było mi się przedrzeć przez pierwszą połowę książki. Jednak po zimnym prysznicu z potworności Noemi trochę się zmieniła, a akcja tak przyśpieszyła, że ciężko mi było książkę odłożyć 😉. Autorka doskonale nakreśliła ponurą atmosferę zaniedbanego domostwa, w którym każda ściana porasta pleśń, a dostęp światła jest skutecznie ograniczony przez ciężkie zasłony. Wszędzie wisi odór stęchlizny i od razu nasuwa się myśl: kto by chciał tu mieszkać? Otóż Doylowie chcą. Pochodzą z Anglii, do Meksyku przyjechali wydobywać srebro, a oprócz służby przywieźli nawet własną glebę pod uprawę ogrodu- tak bardzo są przekonani o swojej wyższości nad wszystkim, co lokalne. To przekonanie widać też w fiksacji eugeniką seniora rodu Howarda. Jednak poznając go w życiu nie spodziewałabym się jak głęboko ta fiksacja sięga i jakie ma podłoże- to trzeba przeczytać!
Uważam, że delikatny wątek romantyczny wpleciony w cały ten mrok i zepsucie jest uroczy, a że zarazem jest nienachalny-bardzo mi się podoba.
Trochę jestem zaskoczona, że w całej tej sytuacji Noemi najmniej czasu poświęca swojej kuzynce, ale fakt, że Doylowie skutecznie je od siebie odgradzają. Czemu? Mają swoje mroczne powody.
No i praktycznie nie ma tu meksykańskiego folkloru, którego się spodziewałam, biorąc pod uwagę tytuł. Jednak historia jest tak pokręcona i niesamowita, że naprawdę warto po nią sięgnąć.
Na uwagę zasługuje też piękne wydanie od Movy. Twarda oprawa, strony w przyjemnym kremowym odcieniu, ale przede wszystkim czarne strony zaznaczające nowy rozdział są piękne.

I prawdą jest, że to połączenie mroku Lovecrafta i emocji sióstr Brontë. Czegoś takiego jeszcze nie czytałam...