Ktoś tu kłamie recenzja

Najnowsze thrillery psychologiczne wcale, ale to wcale nie potrafią mnie do siebie przekonać, wciągnąć, zaproponować coś poza dobrym zakończeniem - ciężkie jest czytanie trzystu stron, by zadowolić się ostatnią setką. Jednak Jenny Blackhurst posiada magiczne pióro, które już od pierwszych słów zachęcało do czytania dalej.

Minął rok, odkąd Erica Spencer zginęła w wyniku tragicznego wypadku. Wydaje się, że nikt w Severn Oaks już nie pamięta o dramatycznym wydarzeniu, które wstrząsnęło tą małą społecznością. Do czasu, gdy do sieci trafia zapowiedź serii podcastów zatytułowanych „Prawda o Erice”. Ich autor zapowiada, że ujawnią, co tak naprawdę wydarzyło się na halloweenowym przyjęciu, podczas którego Erica... została zamordowana.

Podejrzanych jest sześcioro, a autor nagrań obiecuje w ostatnim z nich zdemaskować mordercę. Ponieważ każdy kolejny podcast skupia się na innym podejrzanym, mieszkańców Severn Oaks zaczyna ogarniać niepokój, a gdy jedna z wytypowanych osób ginie – wybucha panika. Uciekła? Jest winna? Grozi jej niebezpieczeństwo? Kiedy napięcie rośnie, sąsiedzi zwracają się przeciwko sobie. Zwłaszcza że każdy z nich ukrywa jakiś sekret. A jeden z nich już ma na koncie morderstwo…

Mamy tu śmietankę towarzyską z bogatej dzielnicy, gdzie zdrada goni zdradę rodem ze znanego serialu "Gotowe na wszystko", ale zamiast komediowych wątków, mamy morderstwo w tle. Wraz z każdym kolejnym rozdziałem, gdy poznajemy naszych bohaterów i ich rodziny próbowałam wraz z nimi rozwiązać tajemnicę. Niestety (dla mnie, a ku zadowoleniu czytelnika) ta historia to labirynt z wieloma pułapkami, a gdy już myślałam, że jestem na dobrej drodze, znajdowałam się w ślepym zaułku. Autorka znakomicie prowadzi postacie i ich emocje, dzięki czemu możemy ich polubić lub zacząć pałać nienawiścią. Ja osobiście im więcej wiedziałam o Erice, tym mniej się dziwiłam, że ktoś mógł ją zabić. Do samego końca nie wiedziałam, nie ważne ile razy strzelała, jak rozwiąże się cała sprawa, a zakończenie wbiło mnie w fotel. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że tak szybko się skończyła. Nie wiem kiedy przeczytałam 50%, a gdy zobaczyłam słowo "Epilog" dziwiłam się, że to już. W porównaniu do innych thrillerów psychologicznych wydanych w tym roku, nie musimy czekać na wielkie BUM do końca, bo tu się dzieje coś bez przerwy.

Ciche i krótkie: "Do następnego razu" oraz to ile dostajemy informacji na sam koniec książki może sugerować, że to dopiero początek historii Szóstki z Severn Oaks, jednak nigdzie nie odnalazłam informacji, aby był to cykl lub żeby szykowała się kolejna część.