Gra kłamstw recenzja

- „ Witajcie w Grze kłamstw ”.

Szkoła z internatem.
Cztery przyjaciółki.
Ich życia tamtego lata się spotkały.
Ich losy zetknęły się.
Więź je połączyła.
I tajemnica.
Sekret.
Między nimi.
Między grą ich kłamstw.
Która niewinną być miała.
Między zawieszonymi słowami nieprawdy.
Która utknęła wraz z jego odejściem.
Odejściem ojca jednej z nich.
Który kochał swoje dzieci.
Nad życie. Tak bardzo, że...
Do końca tego życia je chronił.

To było kiedyś.
To kiedyś wraca teraz.
Nagle. I Niespodziewanie.
Niepokojąco. I mrocznie.
Jak przypływ wkrada się w ich życia.
Przeszłość ze słowami „ potrzebuję cię ” płynie.
Bo tam, w tej przeszłości coś się wydarzyło.
W mglistej toni tragedii się rozmyło.
W poczuciu straty ogromnej się rozpłynęło.
Na barkach nastolatków kłamstwo spoczęło.
Bo tylko z tym ciężarem na duszy mogli przetrwać.
I przetrwali. Choć cień za nimi kroczył.
Strachu. Wyrzutów. I złych snów.

Teraz. Tutaj. W tym miejscu. Gdzie kiedyś...
Teraz. Tutaj. W tym miejscu. Gdzie wtedy..
W Młynie rozproszonym pośród rzeki wód.
Stanęły one. Tamte przyjaciółki.
W ścianach tego domu ich dusze.
Tamtych nastolatek, którymi były.
Przybyły wraz z kłamstwem.
By chronić je przed wypłynięciem.
Ale to do siebie ma kłamstwo, że zawsze prawda je pokona. Później. Czy wcześniej. Mocniej. Czy słabiej.
A ta prawda rozproszy mrok przeszłości.
I choć w zgliszczach znajdzie ukojenie. I choć pochłonie czyjeś życia. Choć krzyczeć będzie i w płomieniach stanie. Wybrzmi.

Mam słabość ogromną do książek autorki. Ten klimat, jaki kreśli, zawsze gdzieś głęboko we mnie wnika. Przeszywa mnie za każdym razem niepokojem, niesie echo napięcia i jego lepkości. Tym razem słowa pisane tej historii zabarwione są odbiciami ludzkiego mroku. Nutami tragedii i smutku. Konsekwencjami wydobywającymi się z otchłani nastoletniej przeszłości. Poruszeniem i refleksją. Polecam.

Muszę jednak zwrócić uwagę na błędy. Zbyt duża ilość literówek się tutaj pojawiła. I czasami irytowała. Na szczęście finalnie nie zaburzyło to mojego odbioru tej opowieści.