Gorzki smak jej wielkiej radości recenzja

Dziś przychodzę do Was z recenzją pięknej książki (w sumie każda jest piękna) "Gorzki smak jej wielkiej radości" Tahereh Mafia.

Długo myślałam co napisać, nawet czytałam drugi raz zakończenie i w końcu zrozumiałam tytuł "Gorzki smak jej wielkiej radości", w końcu dotarło do mnie o co chodzi w tej książce, a chodzi o bardzo wiele: o miłość, smutek, radość, a przede wszystkim o odnalezienie samego siebie w gąszczu wielu innych rzeczy.

Gorzki smak wielkiej radości opowiada o życiu Shadi, takim jakim jest teraz i jakim było rok temu.

Shadi to młoda muzułmanka, która wraz z rodziną próbuje ułożyć swoje życie na nowo w obliczu prześladowań imigrantów w Ameryce po ataku na WTC. Nie dość, że jest prześladowana przez innych, to jeszcze zmaga się z problemami prywatnymi.

Rok temu zmarł jej brat, za co Shadi wini swojego ojca. Nie potrafi mu wybaczyć tego co się stało, jednak bardzo go kocha. Jej siostra obwinia ją o bezduszność, brak zainteresowania, a ona zmaga się z problemami wewnątrz siebie, nie potrafi wyrazić ich głośno, nie potrafi powiedzieć innym wprost tego co czuje. Jej mama ma depresję choć nie chce się do tego przyznać.

Niedawno Shadi zakończyła wieloletnią przyjaźń z Zahrą. To była ciężka przyjaźń, które wymagała od Shadi pewnych "wyrzeczeń".

Shadi przedstawia swoją perspektywę wydarzeń. Moim zdaniem jest to zamknięta w sobie osoba. Była oskarżana przez wiele osób o coś czego nigdy nie zrobiła, nigdy nie czuła, a ona nie potrafiła się temu przeciwstawić, powiedzieć nie. Nikt nie widział jej wyrzeczeń, jej wycofania. Ona myślała, że robi dobrze, że właśnie tego od niej każdy oczekuje, jednak nie mówiąc tego co czuje, nie żyjąc tak jak chce, sprawiała sobie i innym wielką przykrość

Moim zdaniem autorka pięknie pokazała, oprócz problemu prześladowań, jak zachowują się osoby wycofane, którym brakuje pewności.

Sama byłam taką osobą, bierną, cichą, wycofaną, nie potrafiłam wyrazić swoich myśli, swoich obaw, żali, pragnień i czułam się stłamszona, przerażona, nie widziałam wyjścia. Takim osobom nie potrzeba dużo by zrobić krok ku przepaści. Jednak te osoby też są jakby sama sobie winne - brak ich ruchu powoduje brak ruchu ze strony innych - nie widzą, że jest taka potrzeba.

Wystarczy tak niewiele by życie było miłe i przyjemne i równie niewiele by stało się szare, przytłumione i pełne smutku. Trzeba o tym pamiętać, nie oceniać do przodu, poznać kogoś i gdy widzimy, że jest taka potrzeba - reagować.