Gorzki smak jej wielkiej radości recenzja

Shadi oznacza radość, jednak w życiu dziewczyny przeważa smutek. Shadi jest muzułmanką, a wydarzenia z 11 września i wojna wypowiedziana Irakowi zmieniają sposób, w jaki postrzegają ją ludzie. Dodatkowo w jej rodzinie też nie dzieje się najlepiej. Shadi nie dogaduje się z siostrą, nienawidzi ojca i obserwuje, jak stacza się jej matka. W szkole musi znosić zazdrosną byłą już przyjaciółkę i przez nią odtrącać jedyną osobę, na którejzależy jej najbardziej.

Bohaterka przeżywa wiele, w bardzo krótkim czasie. W jej wypowiedziach czuć dużo negatywnych emocji, smutek, ból, bezradność, ponieważ nie może nic zmienić i jest jedynie ofiarą medialnych nagonek, a hidżab staje się przyczyną wielu nieprzyjemności. Dodatkowo musiała mierzyć się ze skutkami toksycznej przyjaźni.

Wszystko szło naprawdę źle, do czasu aż na jej drodze staje Ali. Chłopak stara się jej pomóc i mimo niechęci ze strony Shadi nie odpuszcza. Mimo że ich relacja była bardzo skomplikowana, bardzo dobrze spędziłam z nimi czas.

Shadi stopniowo wprowadza nas do swojego życia. Lawiruje między aktualnymi wydarzeniami a tym, co działo się wcześniej. W pierwszej kolejności przedstawia swoje odczucia do sytuacji, w której ludzie, po atakach, zaczynają z niechęcią patrzeć na nią i jej rodzinę, opowiada, jak czuła się po nieszczęściach, jakie na nich spadły, prześladowaniach ze strony rówieśników, czy o stracie przyjaciółki, a także o ciągłym poszukiwaniu tożsamości. Shadi nie wdaje się w szczegóły, dopiero później wszystko wyjawia.

Shadi opisuje wszystko w taki sposób, że miałam wrażenie, jakbym czytała jej pamiętnik. Pamiętnik, którym zechciała podzielić się z innymi, żeby pokazać, jak wiele musiała znieść ze strony obcych ludzi, rodziny, a nawet byłej przyjaciółki.

Sposób, w jaki opisuje swoje przeżycia, sprawia, że chce się ją poznać. Bardzo dojrzale podchodzi do życia, chociaż w niektórych sprawach potrzebuje wsparcia.
Lektura daje wiele do myślenia. Autorka gra na emocjach a postać Shadi jest intrygująca. Dużo będzie niestety smutku, jednak na koniec zapali się światełko nadziei.