Gorzki poranek #1 recenzja

Akihito, tragicznie osierocony 10-letni chłopczyk, został głową rodu Kuze, odtąd tytułowany będzie wicehrabią. Pieczę nad nim przejmuje tajemniczy i władczy kamerdyner Katsuragi. Akihito na przestrzeni kilku lat próbuje spełnić wszystkie oczekiwania surowego opiekuna, ale ten wydaje się być wiecznie niezadowolony. Skąd taki stosunek do panicza? Czy Katsuragi coś ukrywa?

Młody bogacz i opiekujący się nim lokaj? Pierwsze, co przyszło mi do głowy to manga "Kuroshitsuji", ale na tych samych rolach głównych bohaterów oraz wiktoriańskiej stylistyce podobieństwa się kończą. "Gorzki poranek" jest poważniejszy i wydaje się dojrzalszy przez liczne rozmowy na temat dziedziczenia, obierania różnych ról w społeczeństwie i hierarchii.

Nie ma tutaj wątków humorystycznych, a fabuła wydaje się być dogłębnie przemyślana. To dla mnie miłe zaskoczenie, bo pamiętam tytuły z gatunku yaoi, gdzie historia była sklecona byle jak, jakby autorzy sami nie mogli się doczekać zbliżenia bohaterów. A w zasadzie nie pamiętam, bo takie pozycje od razu wylatywały mi z głowy...

Tutaj, po pierwszym tomie, mam duże oczekiwania co do kontynuacji. Mam wrażenie, że to wszystko się świetnie rozwinie (coś musi zapełniać te 8 części, prawda?), historia jest ciekawa, a do tego jest ten dreszczyk emocji i zastanawianie się, jak ułoży się relacja pomiędzy Akihito a Katsuragim. Nie wiadomo, czego się spodziewać, bo póki co nienawiść i miłość tworzą mieszankę wybuchową. Czuć między nimi napięcie, udało się autorom wywołać emocje w czytelniku, a to według mnie najważniejsze.

Podobało mi się, jak zostały stworzone główne postacie. Widać trochę zabawy schematem. Bohaterowie wymykają się klasycznemu podziałowi na dominanta i uległego. Trzeba przeczytać tomik do końca, a zobaczycie, że nic nie będzie takie, jakie się wydawało na początku. Kreska bardzo mi się podobała, takich kadrów mogę oglądać więcej. Szkoda, że tła są w większości scen puste, ale to już norma.

Było dobre, na pewno będę czytać dalej i polecam miłośnikom gatunku.