Gdzie jest Mia? recenzja

 "Gdzie jest Mia?" Alexandry Burt, nie jest dla mnie tym samym, co emocjonująca lektura Rosalindy Noonan pt."Koszmarne przebudzenie". W "Gdzie jest Mia?" niemalże każda strona tekstu zbiega się z przemyśleniami bohaterki na temat jej uczuć względem dziecka, męża, sytuacji, w której nie czuje się komfortowo, a dodatkowo walczy o przywrócenie pamięci. Depresja poporodowa bohaterki zniekształca wizję otoczenia i powoduje, że odbieramy działania kobiety jak niekontrolowany wybuch mani, z pretensjami do męża na czele i coraz bardziej niepokojącym zachowaniem w stosunku do dziecka. Lektura skupia się na szeroko rozbudowanej psychicznej sylwetce matki przechodzącej najcięższą formę depresji po narodzinach dziecka - psychozę. Stąd łatwo było autorce przechylać szalę doznań Estelle na temat wydarzeń, których częściowo nie pamiętała, jednocześnie budząc nierzeczywiste wizje na temat dziewczynki i prawdopodobnych zdarzeń związanych z jej zaginięciem, tworząc sylwetkę osobowości zaburzonej.
 
 Po raz kolejny, zamiast obiecanego napięcia treść doprowadzała mnie do irytacji. Osiemdziesiąt procent książki zajmują myśli Estelle na temat zagadki zniknięcia jej córeczki. Żeby podkręcić atmosferę zdarzeń wpakowuje się bohaterkę w wypadek,obarcza amnezją czyniąc z niej mniej logicznie myślącą osobę i mamy dziesiątki stron wijące się wokół przewodniego problemu. Ale to nie oznacza, że będzie ekscytująco. Chociaż od początku mam świadomość, iż trzymam w ręku thriller psychologiczny, co oznacza, ze powinnam nastawić się nie tylko na maksymalnie odwleczony w czasie punkt kulminacyjny, ale też powinnam zaakceptować rozwleczoną fabułę, dającą czas na swobodny przepływ rozważań. Nic jednak nie mogłam poradzić na usypiającą narrację. Już nawet myślałam, że sytuacja nie znajdzie rozwiązywalnego finału, że będę zawieszona w oczekiwaniu na święty nigdy, nie dowiadując się, co się działo z dzieckiem na kilka godzin przed zniknięciem. Dlatego zaskoczeniem będzie, gdy wszystko zostanie podane na tacy za sprawą fenomenalnej terapii przywracania pamięci (czy mogło być bardziej tandetnie?). 
 
 Thriller z tego nieszczególny, ale jako powieść opowiadająca dramat kobiety w depresji - bardzo istotna. Dlatego żal, że Alexandra Burt wolała swą książkę opatrzeć sensacyjnym wątkiem zamiast skupić się na bardzo prawdziwym i ważnym motywie z życia setek młodych matek. Kobiety mają prawo cieszyć się swoim macierzyństwem, ale mają też prawo żądać pomocy od bliskich, wsparcia od lekarzy, którzy nie zbagatelizują ich negatywnych uczuć i nie będą próbowali rzeczywistych obaw redukować do niewinnych, przejściowych odczuć.