Zbyt krótkie szczęście recenzja

Czasem jest tak, że czytając jakąś książkę masz wrażenie, że byłaby ona całkiem dobra - gdyby tylko w pewnych miejscach innym sprawom poświęcono więcej miejsca kosztem innych. Że zwyczajnie niewłaściwie rozłożono w niej akcenty. No to to jest taki właśnie wypadek. Czytasz, widzisz policyjne śledztwo, widzisz, że musi ono być siłą rzeczy w znacznej części żmudne i nudnawe, widzisz próby, które autor podejmuje, by takim nie było i myślisz sobie - gdyby tylko trochę inaczej rozplanował tą walkę ze żmudnością, mogłoby być naprawdę świetnie.

Jest zabójstwo dwojga nastolatków, jest komisarz, który prowadzi sprawę i... i widzimy, jak ciekawe mogłoby być wniknięciu głębiej w środowisko tych dwojga. Kim byli? - w sensie jak zostali ukształtowani przez tak szybko zmieniający się ostatnio świat. Jakie jest to pierwsze pokolenie urodzone już w pełni nowej Polsce, ale też w epoce internetowo-smartfonowej, czy różnią się (a w czym są podobni) do pokolenia, którego częścią był rzeczony komisarz? Ba, czym różnią się od jego nieco tylko starszych od nich dzieci? I przez całą lekturę Pollak zachowuje się tak, jakby bardzo mu zależało na tym, by pozostać na pograniczu tego tematu. Niby mamy sporo informacji i obserwacji (więc to nie ich brak był przyczyną takiego postępowania autora!) ale pisarz jakby wzbraniał się przed głębszym wejściem w tę materię. Tym bardziej to dziwne, że wymyślał im naprawdę oryginalne (a jednocześnie wiarygodne, takie, w które możemy uznać za reprezentatywne dla młodzieży licealnej) karty w życiorysie. Czytamy jakimi byli ludźmi, czym się zajmowali, jak widzieli samych siebie i swoją rolę w świecie - ale wciąż jesteśmy na pograniczu tego tematu. Dlaczego? Ano dlatego, że autor uparł się dawkować nam w zamian przemyślenia głównego bohatera na tematy przeróżne - jego rozstania z żoną (które dość dokładnie mieliśmy już przecież opisane w poprzednim tomie), poszukiwania szczęścia w życiu, tego, jacy są Polacy, ba nawet na temat religijności.. Okej, rozumiem, że pan policjant ma być w centrum tego wszystkiego, ale to jeszcze nie powoduje koniecznie, że jego strumienie świadomości mają być aż tak wyeksponowane w tekście.

Ciekawą rzeczą jest nierówność w tym, jak autor stara się urozmaicić na tekst, walcząc z tą żmudnością policyjnego postępowania, o której przed chwilą pisałem. Mamy w powieści scenę policyjno-dziennikarskiej prowokacji zakończonej akcją brawurową mundurowych. Nudną, wciągającą, taką, której mogłoby nie być. Wyglądającą jak dziełko jakiegoś nastolatka, który bardzo chce pisać sensacyjnie. A jednocześnie finał powieści, sceny rozmowy w której morderca wyjaśnia, co nim motywowało i cała związana z nim rozróba - to świetna pisarska robota, trzyma w napięciu, chce się to czytać. Amerykańska w stylu, jak z powieści Lisy Gardner czy nawet Cobena, ale co z tego, to przecież nie zarzut. Okej, wiadomo, że finały bardziej się - będąc pisarzem literatury popularnej - dopracowuje, ale i tak ta rozbieżność mocno mnie zaskoczyła.

Watki komediowe, z niezdarną parką posterunkowych okej, nie przeszkadzają mi one, inaczej niż wielu innym piszącym recenzje, autor miał taki pomysł na - kolejne - urozmaicenie tekstu i nie mam z tym problemów, mnie bawią. Choć może mogłyby one być mniej punktowe. Sceny z dziennikarzem Kuriatą nudne i niewiele wnoszące, cała jego antyfeministyczna intryga mocno męcząca. Wątek miłosny okej. Czasem za to aż bolesne jest to, jak bardzo pisarz przemilcza pewne sprawy (dlaczego nawet nie zapytał, nie zastanowił się, skąd jedna z postaci miałaby mieć pistolet, tym bardziej, że potem, już w innych okolicznościach, jakoś pamięta o tym pytaniu?). Wątki inspirowane pisarskim losem samego Pollaka okej, choć czytelne raczej dla tych, którzy śledzili jego głośny niegdyś blog.

Generalnie pomysł taki sobie, wykonanie również, sporo lania wody jest w tym tekście. Trochę szkoda, że jak ktoś chce mieć dziś klasyczny kryminał, to często coś takiego mu wychodzi.