Chłopcy Jo recenzja

Przygodę z serią "Małych kobietek" rozpoczęłam z lekkimi obawami, gdyż na co dzień nie gustuję w tego typu opowieściach. Zachęcona licznymi pozytywnymi opiniami, również wśród osób, które tak jak ja, czytają inny rodzaj literatury, postanowiłam dać im szansę. Po przeczytaniu pierwszego tomu, nie wahając się ani chwili, zakupiłam całą serię. Nie będę ukrywać, że przyczyniło się do tego piękne, ilustrowane wydanie, które samo prosiło się, aby stanąć na mojej półce. Dzisiaj kończę przygodę z siostrami March, ale była to wspaniała przygoda, która nie tylko dostarczyła mi rozrywki, ale również przekazała wiele istotnych nauk. Są one mi tym bardziej bliskie, ponieważ w podobnym tonie wychowywała mnie mama, więc czytając, mogłam ponownie poczuć się jak dziecko i przypomnieć sobie tamte czasy.

"Chłopcy Jo" to ostatnia część całej serii i niestety była też najsłabsza ze wszystkich. W powieści było tak wielu bohaterów, a autorka chciała wspomnieć o każdym, przez co strasznie skacze między wydarzeniami i w gruncie rzeczy są one często opisane dość pobieżnie. Zabrakło trochę możliwości wczucia się w wydarzenia i wraz z bohaterami przeżywać ich losy. Chłopcy, którymi Jo opiekowała się i wychowywała w poprzednich częściach, dorośli i każdym poszedł w swoją stronę. To ich losy poznajemy w tej części, a chłopcy zakochują się, robią kariery, a przede wszystkim wpadają w najrówniejsze tarapaty - niektóre całkiem niegroźne, inne wręcz tragiczne. W końcu jednak pamiętając nauki pani Jo, jakoś sobie z nimi radzą. Brakowało mi jednak jakby głównego wątku, który scalałby te wszystkie historie. Niby była Jo i jej Plumfield, jednak nie miało to takiej aury, jak w poprzedniej części. Tym razem nie jest już to tylko szkoła dla chłopców, którą wspólnie wprowadzili państwo Bhaer. Po dziesięciu latach jest to akademia, a swoją rolę odgrywają też pozostałe siostry March oraz pan Laurence. Mam wrażenie, że było tego trochę za dużo i w "Chłopcach Jo" brakowało tej przyjaznej, rodzinnej i skromnej atmosfery. Powieść nie była zła, ale była inna niż poprzednie jej części.

Louisa May Alcott napisała całą serię w sposób moralizatorski. Nawet w najdrobniejszym geście, najprostszym słowie była zawarta nauka. "Chłopcy Jo" nie są pozbawieni tego tonu i przyznam, że czytając tę powieść od razu po skończeniu "Małych mężczyzn", odczuwałam nadmiar tych nauk. Są one przyjemne i wartościowe, jednak co za dużo... Także polecam między częściami sięgnąć po inną literaturę, aby odrobinę odpocząć i móc w pełni cieszyć się historią i naukami zawartymi w ostatniej części przeuroczej serii.

Na pewno z przyjemnością będę wspominać przygody sióstr oraz ich przyjaciół, a później również mężów i dzieci. Mimo że dzisiaj odkładam książkę na półkę, wiem, że będę do niej wracać i zachęcać innych do przeczytania.