Krwawe pozdrowienia z Rosji recenzja

"nigdzie Putin nie likwiduje swoich wrogów tak energicznie - i bezkarnie - jak w Wielkiej Brytanii"*

Pierwsza myśl, która przyszła mi do głowy po przeczytaniu Krwawych pozdrowień z Rosji, była taka, że w dzisiejszych dziwnych czasach, kiedy wszystko jest płynne tylko dwie rzeczy pozostają niezmienne: Putin za sterami Rosji i jego zamordystyczne, nieznoszące cienia krytyki metody sprawowania władzy. Drugą myślą było to, że właśnie skończyłem czytać cholernie dobry reportaż, i dawno żadna książka tak mocno mnie nie wciągnęła i nie pozostawiła po sobie tak mocnych wrażeń.

Wydawcy często w przypadku reportaży takich jak Krwawe pozdrowienia, lubią mamić czytelnika pisząc: "czyta się jak najlepszy thriller" albo "mrożąca krew z żyłach historia" ale zazwyczaj nie jest to prawda, bo owszem, możemy trafić na książkę interesującą, ale czy przewracamy kartki z wypiekami na twarzy? No nie, jednak w przypadku Krwawych pozdrowień właśnie tak jest, tę książkę, mimo, że jest to pozycja non - fiction jedynie delikatnie zbeletryzowane, czyta się jak powieść Toma Clancy'ego.

No dobrze ale o czym Krwawe pozdrowienia właściwie są? W największym skrócie można by napisać, że jest to po prostu reportaż o tym jak Putin, przy milczącym przyzwoleniu kolejnych przywódców wolnego świata, eliminował dysydentów zbiegłych z Rosji do Wielkiej Brytanii, ale to byłoby o wiele za mało, bo Heidi Blake daje czytelnikom bardzo szeroki kontekst tych wydarzeń i to właśnie ten kontekst, skakanie co i rusz w rosyjskie lata dziewięćdziesiąte, jest kluczowy dla zrozumienia dlaczego Litwinienko, Bierezowski i wielu innych, w tym osoby wplątane w rosyjskie porachunki przypadkowo, musiało zginąć i dlaczego przez tak wiele lat te zabójstwa były zamiatane pod dywan.

Oczywiście zdaję sobie sprawę, że osoby zainteresowane historią najnowszą mogą stwierdzić, że wszystko to już gdzieś czytały i generalnie nie ma się czym podniecać, jednak moim zdaniem, Pozdrowienia jest to pozycja niezwykła również dlatego, że autorka ma wielką zdolność do opowiadania prosto i ze swadą skomplikowanych i pozornie nudnych historii, tak je układając, że zamieniają się w pasjonującą opowieść szpiegowską.

Bardzo polecam.

*s. 27