Flaw(less). Opowiedz mi naszą historię recenzja

Debiutancka powieść Marty Łabęckiej „Flaw(less). Opowiedz mi naszą historię” to jedna z tych książek, które poruszają serce i na długo zapadają w pamięć. Choć skierowana głównie do młodzieży, potrafi zauroczyć także starszych czytelników dzięki uniwersalnym tematom i emocjonalnej głębi. Autorka, zaledwie wchodząca w świat literatury, stworzyła opowieść, która wykracza poza schematy typowej młodzieżówki. To historia o miłości, bólu, dorastaniu i akceptacji, osadzona w klimatycznym, małym miasteczku niedaleko Londynu.

Główna bohaterka, Josephine, to dziewczyna, która z pozoru ma wszystko – pochodzi z dobrej rodziny, dobrze się uczy, jest spokojna i odpowiedzialna. Jednak pod fasadą idealnej nastolatki kryją się poważne problemy, z którymi zmaga się na co dzień. Do jej świata niespodziewanie wkracza Chase – chłopak z przeszłością, która nie daje mu spokoju. To typowy „bad boy”, który jednak okazuje się kimś znacznie bardziej złożonym niż może się wydawać na pierwszy rzut oka. Ich relacja rozwija się powoli, ale intensywnie, a czytelnik z zapartym tchem śledzi każdy etap ich coraz głębszego związku.

Autorka nie boi się poruszać trudnych tematów. W książce pojawiają się wątki dotyczące zaburzeń odżywiania, samotności, strat, traum rodzinnych oraz braku akceptacji siebie. Co ważne, Łabęcka podchodzi do tych kwestii z dużą wrażliwością i wyczuciem – nie epatuje cierpieniem, ale pokazuje, że każdy z nas nosi w sobie pewne rany, które mogą nas zarówno niszczyć, jak i wzmacniać. To historia o niedoskonałościach (jak wskazuje tytuł), które czynią nas ludźmi.

Jednym z największych atutów książki jest jej klimat. Miasteczko, w którym rozgrywa się akcja, ma w sobie coś magicznego. Pojawiają się tam miejsca wyjątkowe – stare antykwariaty, przybrzeżne alejki, latarnia morska – które dodają opowieści nostalgii i uroku. Tło wydarzeń jest nie tylko malownicze, ale i symboliczne, odzwierciedlając emocjonalny świat bohaterów.

Styl pisania Marty Łabęckiej jest przystępny, lekki, a jednocześnie bardzo obrazowy. Dialogi brzmią naturalnie, a opisy emocji są wyjątkowo sugestywne. Książkę czyta się szybko, ale nie bezrefleksyjnie – autorka sprawia, że czytelnik chce się zatrzymać, pomyśleć, poczuć to, co czują bohaterowie. Choć niektórzy mogą uznać, że akcja toczy się zbyt powoli, to dla wielu będzie to zaleta – narracja pozwala skupić się na przeżyciach postaci i zbudować z nimi prawdziwą więź.