Samosiejki recenzja

Nie będę wymyślał głębszego uzasadnienia. Po „Samosiejki” sięgnąłem tylko dlatego, że okładka zawołała mnie z wystawki w mojej ulubionej bibliotece. Nie mogłem się oprzeć temu wydaniu, choć nie miałem pojęcia kim jest Dominika Słowik, i dlaczego postanowiła pisać. Zazwyczaj wybieranie książki po okładce odbija mi się czkawką. Tym razem jednak – w końcu, po tylu błędach! – trafiłem na pozycję, którą warto poznać. Zresztą bądźmy szczerzy – nie ryzykowałem zbyt wiele. Wydawnictwo Literackie sięga przecież po sprawdzonych autorów, a Paszportu Polityki nie znajduje się w paczce chipsów.

„Samosiejki” to zbiór opowiadań. Dłuższych i krótszych. Lepszych i troszkę mniej trafiających w mój gust. Gdybym miał określić zebrane tu opowiadania jednym tylko słowem, napisałbym, że są „dziwne”. Na szczęście nikt nie wymaga ode mnie aż takiej zwięzłości, więc mogę powiedzieć więcej – „Samosiejki” są bardzo dziwne.

Dominika Słowik tka swoje opowiadania w taki sposób, że nie pozwala nam poczuć się ani na moment zbyt komfortowo. Jestem przekonany, że robi to zupełnie świadomie. Że w ten sposób chce przekazać nam coś więcej, między wierszami, między opowiadaniami. Wprowadzić w konkretny nastrój i zasiać w nas ziarno niepokoju względem przyszłości, którą sami sobie przygotowujemy.

Żyjemy w czasach gdzie stale powtarza się nam, że rozwój ściśle wiąże się z wyjściem ze strefy komfortu. Może i dobra książka powinna nas przeganiać w miejsca mniej przyjemne, abyśmy zmierzyli się z niełatwymi pytaniami. Nawet jeśli nie są one w ogóle wyartykułowane.

Dominika Słowik zabiera nas w dziwne światy. Popuszcza wodze fantazji, łącząc znaną nam rzeczywistość z tą, w której obowiązują baśniowe reguły. Nie ogranicza się do tego co realne, choć część z tego co opisuje stanowi naszą najzwyklejszą codzienność. Na jednej stronie puszcza do nas oko, by na innej nas zrugać.

Wakacyjne wspomnienia, technologia, zmiany klimatyczne, lot w kosmos, strach – to wszystko (i wiele więcej) Dominika Słowik zdołała upchnąć w tak niewielką formę jaką są opowiadania. Trzeba jej oddać, że potrafi pisać. Wielu młodych autorów tak bardzo chce pochwalić się swoim „kunsztem”, że w tworzonych przez nich tekstach pobrzmiewa fałszywy ton. „Samosiejki” takie nie są. To świetnie wykonane (trzymając się nomenklatury muzycznej) etiudy, które cieszyć będą tych, którzy lubią rozkoszować się językiem.

Warto sięgnąć po „Samosiejki” bo to również głos mojego pokolenia. Autorka jest rok młodsza ode mnie, dlatego nasze przeżycia i obserwacje dotyczące społeczeństwa są dość tożsame. Być może dlatego tak dobrze spędzało mi się czas z tymi opowiadaniami. Wszak – czy mi się to podoba czy nie – należę do pokolenia, które co roku znajduje w sobie dziwną potrzebę relacjonowania w mediach społecznościowych opadu śniegu. Coraz trudniej przychodzi nam jednak odnalezienie w sobie energii do działań, które mają głębszy sens.

Choć część opowiadań niełatwo jest umiejscowić w konkretnym czasie, to na pewnym poziomie wszystkie mówią o nas i naszym jutrze. Zdecydowanie polecam wam lekturę „Samosiejek”. Teksty Dominiki Słowik coś we mnie poruszyły, a tego w książkach niezmiennie szukam, niezależnie od tego czy mogą się poszczycić tak ładnym wydaniem.