Nieodgadniona recenzja

Przesłuchałam drugą i ostatnia część losów Damiana Wernera. Oczywiście jest to tylko stan na dzień dzisiejszy, ponieważ u autora to różnie bywa o czym się już nie raz jego czytelnicy przekonani.

Ta historia była zupełnie inna niż poprzednią, wydaje mi się że mamy tu o wiele więcej akcji ale i zawiłości, mylnych tropów, osób które chcą namieszać i które mają coś do ukrycia a zapewniam że tych zagadek to tutaj nie będzie brakować do rozwiązania.
Chwilami było tak że musiałam przystopować i przemyśleć by ogarnąć te zagadki, nie łatwo było się odnaleźć w tym gąszczu zamieszania. Pewne rzeczy były jasne na pierwszy rzut oka, ale było wiele takich, które były totalnie nie logiczne i nie wiedziałam skąd się tam wzięły, ale to było tylko na początku, ponieważ jak to bywa w zagmatwanych książkach, w końcu każdy element układanki musiał trafić na swoje miejsce i nagle można było puknąć się w głowę ze zdziwieniem, że się tego nie połączyło szybciej.

Finał, który jest nam tutaj serwowany, potrafi zaskoczyć i chyba właśnie o to chodzi w takich książkach. Nie dość, że obfituje w masę różnorakich emocji to jeszcze nie daje nam wytchnienia i porywa w swój wir zaskoczenia. Nie możemy wtedy usiąść i odpocząć ponieważ nie jesteśmy w stanie się od danej chwili oderwać, dopóki nie poznamy ostatniej kropki nad i.
Tylko czy to będzie ostateczna kropka nie wie nikt.

Wiemy już, że autor potrafi zagrać czytelnikowi na nosie. Jest mistrzem zwodzenia i lawirowania na około prawdy, byle nie przedstawić jej szybciej niż to sobie zaplanował. I naprawdę ciężko jest, przynajmniej mi, domyślić się zakończenia Mrozowskich książek, ponieważ to ten typ po którym można się spodziewać naprawdę wszystkiego.


Muszę jednak przyznać, że ta część była z lekka gorsza pod względem jakościowym niż jej poprzedniczka, może dlatego, że tam wszystko było tak totalnie nowe, a tu już trochę znamy bohaterów i mniej więcej czegoś tam możemy się po nich spodziewać. Nie mniej nie była to zła historia, słuchało się jej dobrze.