Diuna recenzja

To była dosłownie podróż na inną planetę, do innego świata. Coś niezwykłego, z czym naprawdę rzadko mam do czynienia, a co niesamowicie podziwiam. Autor stworzył wszystko od samych podstaw, to taki typ książki, który czyta się niespiesznie, taki, w którym przepadamy. Książka przedstawia świat, którego musimy się powoli nauczyć, by w pełni zrozumieć przedstawianą historię. Niesamowita robota! I za to ogromne pokłony w stronę Herberta. Dla mnie to kunszt.

Jednak nie jest to najlepsza historia z jaką miałam do czynienia. Sama akcja w pewnym momencie zaczęła mi być po prostu obojętna. Jak świetnie autor przedstawił świat, tak równie słabo kreował emocje. Niestety, nie byłam w stanie towarzyszyć bohaterom w podróży, obserwowałam ich z dala, będąc częściowo obojętną na ich los. Dlatego też strasznie długo ją czytałam. W trakcie lektury była zachwycona, jednak po jej zamknięciu szybko o niej zapominałam. Nigdy wcześniej tak nie miałam. Lecz nie przeszkadzało mi to w polubieniu (lub nie) niektórych postaci, po prostu te uczucia nie były zbyt głębokie.

Bardzo lubię rozbudowanie i symbolikę w książkach. Czytając Diunę byłam pozytywnie zaskoczona tym jak dużo w niej inspiracji różnymi religiami, jednak chyba najwięcej powiązań było z islamem, wydaje mi się, że również pod względem językowym, sporo zaczerpnięć było z arabskiego, a przynajmniej na tyle, że je zauważyłam. Bardzo lubię doszukiwać się wielu znaczeń, więc autor w pełni mnie tu usatysfakcjonował. Zgrabnie wplótł też w tę historię mnóstwo mądrości, które możemy bez trudu odnieść do swojej codzienności.

Czy Diuna mi się podobała? Tak, naprawdę, to świetna książka z niesamowitym klimatem! Jest idealna na długie, spokojne wieczory, jesień to będzie idealny czas na tę lekturę! Jednak mimo wielkiego podziwu jakim darzę tę książkę, to nie będzie ona w gronie mych ulubieńców.

Niemniej, ode mnie 8/10.

Na koniec cytat. Diuna jest przepełniona słowami zapadającymi w pamięć.