Trzysta sześćdziesiąt pięć dni jętki jednodniówki recenzja

Pisać o śmierci trzeba umieć. Jednocześnie nikomu nie życzę, aby zdobył doświadczenia, które ten warsztat wyrabiają. To zawsze jest okupione cierpieniem, rozdrapywaniem ran, ale należy znaleźć sobie sposób na radzenie z rzeczywistością. Ja nie piszę wiele, oprócz pamiętnika, aczkolwiek czytam bardzo chętnie. Wówczas czuję się lepiej, po własnej stracie, posiłkując się wrażeniami innych osób, idących podobną drogą — samotną.

Na raka umiera wieloletni partner Ewy Malinowskiej. Kobieta po trzech miesiącach postanawia przelewać emocje w dziennik, przez trzysta sześćdziesiąt dni pisząc o relacji ze Zbyszkiem, o własnym dzieciństwie, ulubionych książkach, filmach, o wydarzeniach politycznych. W ten sposób unieśmiertelnia drugiego człowieka, a nam, czytelnikom, wydaje się, że może też go tak naprawdę znaliśmy? I Ewę, z jej poglądami na różnorakie tematy. Jako przyjaciel, przyjaciółka, która słucha, lecz nie ocenia, tylko wspiera, nawet milczeniem.

Lektura zajęła mi trochę czasu, ponieważ wolałam dawkować sobie płynące z kartek uczucia. Są intensywne, okrutnie wzruszające. Wszystkie notatki autorstwa Ewy układają się w konkretny obraz — miłości silniejszej od śmierci, a proszę wierzyć, w tym nigdy nie ma banału. Książkę polecam każdej osobie, która nie boi się łez i ma na nie siłę. Każdej osobie mierzącej się z przedwczesnymi pożegnaniami, wszakże zawsze chcemy je opóźnić…

Gratuluję autorce odwagi. Dzielenie się takim rodzajem intymności przynosi trud, jednak wierzę, że Ewa Malinowska ma świadomość, iż tym sposobem pomaga innym ludziom, inspirując do poszukania własnej formy dla przeżywania żałoby.

„Zobacz, Zbyszku, jak przerażająco wygląda trawa dookoła. Suche żółte badylki źdźbeł szeleszczą jak papier pod stopami. Wypalone pobojowisko. Tylko jeszcze drzewa zachowują swą zieleń. Ale widać, że i one cierpią z powodu braku kropli wody. Nie można schronić się w lesie. Jedynie w parkach widać najczęściej staruszków ukrywających się przed słońcem pod koronami lip i kasztanowców, które w tym skwarze jakby mniej cierpiały z powodu opadających przedwcześnie liści. Za oknem cisza, martwa jak ten plac zabaw bez dzieci, które dopiero wieczorem wylegają nań, żeby trochę odetchnąć od spiekoty.”