Erem recenzja

„- 𝐸𝑟𝑒𝑚 – (…) – 𝑇𝑎𝑘𝑎 𝑝𝑢𝑠𝑡𝑒𝑙𝑛𝑖𝑎, 𝑚𝑖𝑒𝑗𝑠𝑐𝑒 𝑜𝑑𝑜𝑠𝑜𝑏𝑛𝑖𝑒𝑛𝑖𝑎.”

Czerpię niesamowitą przyjemność z czytania książek Aldony Reich. Autorka ma świetny styl, buduje niesamowite zdania, a ciekawe obserwacje i trafne spostrzeżenia tworzą wyjątkowy klimat opowiadanych przez nią historii.

Każda jej powieść wciąga mnie od pierwszych stron. To, w jaki sposób potrafi przykuć uwagę czytelnika, jest wręcz magiczne. Wszystkie powieści autorki mocno ze mną rezonują.

Kompletnie nie ma znaczenia co wyjdzie spod pióra Aldony, czy kryminał, czy powieść obyczajowa, każdą jej książkę czytam z taką samą fascynacją i podziwem.

Bohaterowie „Eremu” są specyficzni. Mogą irytować. Mogą wywoływać szok i niedowierzanie. Zresztą cała historia nie należy do standardowych. A ja lubię książki, które uruchamiają lawinę emocji, które skłaniają do refleksji i które zaskakują zarówno w warstwie fabularnej jak i od strony osobowości bohaterów.

W „Eremie” z jednej strony poznajemy aspiranta Witolda Darasza, który wraz z zespołem prowadzi paskudną sprawę morderstwa dwóch chłopców. Z drugiej Larę, która zatrzymuje się na kilka dni urlopu w małej miejscowości. Okazuje się, że te dwie odrębne historie jednak coś łączy.
Kim są ludzie, których mijamy na co dzień? Jakie myśli skrywają? Czy zło można dostrzec na pierwszy rzut oka? Czy jedna decyzja z przeszłości może mieć potężny wpływ na bieżące wydarzenia?

„Erem” to nie tylko kryminał. To powieść o spłacaniu długów, o poczuciu odpowiedzialności, o samotności, trudnych decyzjach. Książka, w której warstwy społeczna i psychologiczna zostały mocno przez autorkę zaznaczone. A to akurat, w mojej ocenie, jest bardzo charakterystyczne dla powieści Aldony Reich i wyjątkowo dla mnie ważne, gdyż wzmacnia odbiór powieści.

„Erem” to dowód na to, że można napisać świetny kryminał bez epatowania makabrą mimo, że poruszający wyjątkowo trudne tematy. Tylko wytrawny pisarz jest w stanie stworzyć opowieść, która przyprawia o zdumienie, ciarki i niedowierzanie, ponieważ umiejętnie, z dużą wrażliwością zagląda w najciemniejsze zakamarki ludzkiej psychiki.

Pomimo, iż domyślałam się niektórych kwestii w trakcie czytania, to jednak zakończenie było na tyle zaskakujące, że ze zdumieniem odkładałam książkę. Miałam masę pytań, wątpliwości, byłam zdziwiona, a nade wszystko zła, bo na kolejną część powieści z Witoldem Daraszem będę musiała czekać😉

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Labreto

Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania/
Zapraszam:)