Holenderska dziewczyna recenzja

Sporych rozmiarów posiadłość Raeren w Akwizgranie, do której prowadzi zardzewiała brama i kasztanowa aleja. To tutaj trafia Janna - młoda holenderka, która ma trenować szermierkę pod okiem Egona von Böttichera, dawnego znajomego jej ojca. Jest rok 1936 roku, Hitler coraz bardziej panoszy się w Europie, świat jeszcze nie wie, że stoi u progu wojny.

Powieść Marente de Moor aż kipi od emocji i hormonów dorastającej młodzieży. Bo w „Holenderskiej dziewczynie” Jannie towarzyszyć będą w treningach bracia bliźniacy (Friedrich i Siegbert). To w Raeren odkryją smak pierwszych pocałunków i dotyku rozgrzanej latem skóry.

Choć młodzież większość czasu spędza na treningach w powietrzu wisi złowroga atmosfera. Właściciel posiadłości i trener - Egon - sprawia wrażenie aroganckiego i lekko zdystansowanego. Jako Maître rządzi twardą ręką, wprowadzając sztywny harmonogram dnia. Janna jako dobrze zapowiadająca się florecistką jest też czynnym świadkiem historii. Szermierka jest jednak ważniejsza, ważniejsze są tajemnicze listy splatające losy jej ojca z Egonem, w końcu ważniejsze jest odkrywanie własnej kobiecości. Bliźniacy to osoby o narcystycznych tendencjach, w których relacjach dominuje pierwiastek erotyczności. Ich matka ceni dobre jedzenie, aromatyczne wino, żyje przeszłością. Służba Raeren, która niby z oddaniem zajmuje się tą dziwną posiadłością, niby jest wierna Egonowi, ale w gruncie rzeczy staje pierwsza w szeregu do rewolucyjnych akcji.

Co wyróżnia „Holenderską dziewczynę” to kształtne zdania i bogaty język. To jedna z tych powieści, przy której nie wskazany jest pośpiech, a delektowanie się każdym słowem. Dużym plusem jest fakt, że przedstawia rzeczywistość z holenderskiej perspektywy. Książka to opowieść o dojrzewaniu i miłości, obraz niespokojnej atmosfery, czyhające za rogiem zmiany w historii, Marente de Moor ujmuje czas pełen niepewności i napięcia. Czytelnik ma łatwiej, bo wie co się stało i jak wydarzenia po wrześniu 1939 roku wpłynęły na świat. Janna i bliżniacy tego nie wiedzą, dlatego z pasją trenują i biorą udział w pojedynkach. Nie wie tego też Egon, dlatego beztrosko brodzi w skąpanej letnim deszczem trawie, poluje na jelenie i konno przemierza należące do posiadłości pola.

Na „Holenderską dziewczynę” był pomysł. Jednak finalnie zabrakło głębi w powieści. Zabrakło jakiejś puenty. Historia zgubiła się w monotonii narracji Janny. Dziewczyna jest młoda i naiwna, co w miarę zrozumiałe. Jednak wszystko czego dotyka i czym się zajmuje jest jakby… pozbawione kolorów. Rozwikłanie zagadki dotyczącej przeżyć jej ojca i Egona zajmuje jej większość czasu, niby ją to pochłania, ale w praktyce całość sprowadza się do czytania ukrytych listów i miętoszenia wyblakłego zdjęcia. Nie docieka, nie analizuje, nie konfrontuje. Końcowe odkrycie jest wstrząsające tylko dla niej, dla czytelnika jest jakie jest. Dominuje wrażenie, że ogrom wiadomości zostało zlekceważonych, potraktowanych za lekko i błaho. Nawet nie zauważyłam kiedy skończyłam książkę, ot taki mało znaczący finał.

Jakby zabrakło kartek, jakby zabrakło pomysłu.



Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl