Pragnienie recenzja

Na samym początku wspomnę o tym, o czym wspominała Autorka. Książka może być kontrowersyjna dla wielu czytelników. Nie chodzi o sceny, które zostały opisane, a o fabułę. Kto czytał pierwszy tom, był na to przygotowany. Może częściowo właśnie tego się spodziewał.

Główna bohaterka musiała nauczyć się żyć od nowa. Po sytuacjach, które ją spotkały ponownie zamknęła swoje serce. Straciła bardzo wiele, jednak w jej życiu pojawiła się mała istota, która nadawała wszystkiemu sens, która nierozerwalnie połączyła ją z utraconą zbyt szybko miłością. Los po raz kolejny postawił przed Alicją młodego księdza, jej dawnego przyjaciela. Adam jest również jedną z osób, za którą kobieta tęskni. Spędzają ze sobą więcej czasu. Iskra pragnienia, która pojawiła się między nimi, przeistacza się w ogień - namiętność, miłość. Jednak oboje muszą stoczyć pojedynek. Pojedynek o samych siebie, o szczęście. Tylko co tak naprawdę okaże się ich szczęściem? Uczucia czy morlane podejście? Ile będą w stanie poświęcić?

Autorka w tej części nie pożałowa emocji. Książkę czytałam w napięciu, czasami z wypiekami na twarzy. Nie obyło się bez złości spowodowanej decyzjami Alicji. Mimo wszystko, pragnęłam jej szczęścia. Pamiętam, że na początku (jeszcze przy pierwszym tomie) jej nie polubiłam, jednak stała się bohaterką, którą zaczęłam podziwiać za jej odwagę. Za to, że nie bała się grać w otwarte karty i zawalczyć o miłość. W tym przypadku o tą zakazaną, na którą większość nie spojrzy przychylnym okiem. Jednak wszystko ma swoje konsekwencje. Pytanie brzmi, czy i jak bohaterom uda się z nimi poradzić...

Historia Alicji i Adama odzwierciedla walkę między sercem a rozumem. Nie od dziś wiadomo, że te dwa organy lubią płatać figla i chcą podążać różnymi drogami. Którą ścieżką podażą bohaterowie? Którą ścieżkę wybralibyscie Wy? Dajcie znać czym się kierujecie.

"Nie patrz na to, co wypada. Patrz na to, czego pragniesz. Kochając, nie krzywdzisz nikogo, zranisz siebie, jeśli zrezygnujesz z miłości." 🖤

Książki Kasi są przepełnione emocjami, nawet bardzo skrajnymi - to należy doceniać. To doceniam ja.