Mów mi Win recenzja

Kiedyś zaczytywałam się w książkach Harlana Cobena. Po przeczytaniu n-ej powieści stwierdziłam jednak, że jego historie - choć opowiadają o czym innym - to jednak są do siebie podobne. No cóż, gust czytelniczy mi się zmienił i postrzeganie książek Cobena również.
Mimo niezbyt dużej ochoty na przeczytanie kolejnej jego książki, postanowiłam jednak poznać opowieść pisarza o Winie. Znam tego bohatera z innych książek Autora, i jako bohater drugiego planu, wzbudzał moją sympatię. W książce "Mów mi Win", tytułowy Win jest głównym aktorem na scenie. Jako bohater pierwszoplanowy nie przypadł jednak zbytnio mi do gustu, a cała książka wydała mi się przeciętna.

Cała historia zaczyna się od tego, że Win czyli Windsor Horne Lockwood III bierze udział w mistrzostwach koszykówki. Nic go to jednak nie obchodzi. Wina interesuje asystent trenera Tedd Lyons zwany Big T. Win zamierza zrobić mu krzywdę. Po meczu zwabia go do opuszczonego magazynu i tak sprawia mi niezły łomot. Chce połamać mu nie tylko kości, ale także złamać jego ducha. Po wszystkim idzie spokojnie na przyjęcie.

Do biura Wina przychodzi policja w sprawie zabójstwa. Okazuje się, że w luksusowym apartamencie znaleziono zwłoki mężczyzny oraz skradziony rodzinie Lockoodów obraz olejny znany jako "Dziewczyna siedząca przy klawesynie", autorstwa Johannesa Vermeera. Na miejscu zbrodni znaleziono także aktówkę Wina z jego inicjałami i herbem rodowym. Kim jest zamordowany? Co robi cenne dzieło sztuki malarskiej w jego mieszkaniu? I skąd się wzięła tam aktówka Wina?
Nasz bohater nie ustaje w wysiłkach, aby znaleźć odpowiedzi na wszystkie pytania. A przy okazji odkrywa rodzinne, ponure tajemnice.

Książka "Mów mi Win" Harlana Cobena nie wywarła na mnie wielkiego wrażania, nie było w niej fajerwerków, nie odczułam dreszczu emocji. Owszem, akcja toczyła się żwawo, a Win został odmalowany jako przemocowy bogacz, który wszystko może ( przyznaję, że trochę kłuła mnie ta jego próżność z powodu bogactwa) to jednak jako bohater pierwszego planu, nie wzbudził we mnie zbytniej sympatii.
Nie podobało mi się to, że Win nazywa siebie "waszym uniżonym sługą", a jego słynne powiedzenie "wysłów się" nie robiło już na mnie dużego wrażenia. Na minus drętwe i proste dialogi. Na plus zaskakujące zakończenie.

Generalnie "Mów mi Win" to lektura nie wywołująca ekscytacji. Jak na reklamowany thriller (według Provedence Sunday Journal - być może najlepszy), jest w tej książce za mało napięcia i dreszczyku emocji. Według mnie do dobrego thrillera mu daleko. A tytułowy Win jako narrator sprawdził się średnio.