Echa pamięci recenzja

Zach - młody artysta amator - przeżywa ogromną życiową tragedię. Rozwód z żoną, a co gorsza wyjazd ukochanej córeczki mocno odbija się na mężczyźnie. Ucieczką od codziennych problemów okazuje się pomysł na ukończenie dawno rozpoczętej biografii Charlesa Aubreya - jego ulubionego malarza. Zach wyjeżdża więc do Blacknowle, angielskiej wioski, w której Charles wiele lat temu spędzał wakacje wraz z rodziną. Los mu sprzyja - poznaje Dimity Hatcher, nieufną samotną staruszkę, która jako nastoletnia dziewczynka była wielokrotnie modelką Aubreya. Zach powoli odkrywa kawałki tajemnic przeszłości, jednak obraz, który się z nich ukazuje przechodzi jego najśmielsze pojęcie.
Książka Katherine Webb należy do gatunku książek, które zdecydowanie uwielbiam. Opowiada ona nie tylko o teraźniejszych wydarzeniach - a więc dociekaniu przez Zacha prawdy, jego osobistych problemach i relacji z lokalną zadziorną kobietą o imieniu Hannah - równoległym i równie, a może i nawet ważniejszym wątkiem, jest retrospekcja i wspomnienia Dimity Hatcher. Widzimy Blacknowle, Charlesa Aubreya, jego córki i ich matkę oraz trudną codzienność oczami Mitzy, młodziutkiej i odtrąconej dziewczynki, która w artyście odnalazła to czego tak bardzo potrzebowała - akceptację i uznanie, a te na pozór proste i dobre uczucia, prowadzą do tragicznego w skutkach splotu wydarzeń. Dwutorowa narracja, na którą zdecydowała się autorka, jest prowadzona bardzo zręcznie i płynnie. Czytelnik nie gubi się w wydarzeniach.

Już sam styl autorki jest ogromnym atutem tej książki, a co dopiero piękna i zaskakująca historia, obfitująca w niejedną, a wiele tajemnic, niezwykle umiejętnie budowanych, pełnych napięcia i zwodzących niuansów. Sposób w jaki pisze Katherine Webb jest ujmujący i magiczny. Pomimo, że opowieść dotyka wielu trudnych i ciężkich problemów, ma w sobie wiele ciepłych i czarujących momentów. Echa pamięci to obraz różnych oblicz miłości, tych zdrowych i kojących, toksycznych, destrukcyjnych i szaleńczych. Pamięć może zniekształcać kolory, zapachy, wspomnienia, ale to co najbardziej bolesne odciska się piętnem na duszy i zostaje z nami do samego końca - o tym świadczy historia Dimity, którą powoli odkrywa Zach.

Książka jest z gatunku lekkich, a niebanalnych. Mimo iż dotyka ludzkich dramatów w różnym wymiarze, czyta się ją bez wysiłku, a strony same uciekają. Historia wciąga, nie sposób się od niej oderwać, a odkrywanie zagadek i tajemnic zarówno tych teraźniejszych jak i dawno pogrzebanych, sprawia czytelnikowi niemałą satysfakcję. Polecam tę pozycję absolutnie wszystkim, którzy znudzeni prostymi i oczywistymi historiami szukają czegoś więcej, czegoś co na długo pozostanie w pamięci, lecz wciąż lekkiego i niezobowiązującego.