Dzikie psy recenzja

Ta część podobała mi się znacznie bardziej niż poprzednia. Jednym z głównych powodów było zauważalne zmniejszenie ilości zbędnych opisów. W żaden sposób nie wpłynęło to negatywnie na fabułę. Opisy są, niektóre niezwykłe poruszające, jednak każdy z nich ma uzasadnienie dla historii.

Autorka poruszyła ważny, acz kontrowersyjny temat uchodźców, budując wokół wymyślonej historii kilku z nich kryminalny wątek. Dramaty odbywające się na granicy z Białorusią, przemytnicy zarabiający krocie na przerzutach, ataki na tle rasistowskim, religijnym to jedynie nieliczne problemy, z którymi musiała się borykać jezydzka rodzina Palmanich. Historia dotyczyła jedynie jednego z nich, nastoletniego Mansura, który straciwszy ojca na granicy z Białorusią, stara się dostać do jedynej siostry, która nie zginęła z rąk bojowników ISIS. Mansur znika z ośrodka dla uchodźców w tym samym czasie, co inny nastolatek. Bilal jest synem Ahmadich, kurdyjskiej rodziny od lat mieszkającej w Polsce.
Mansur był objęty w ośrodku projektem Agaty Lo­renc. Kobieta chciała wykorzystać jego przypadek do swojej książki naukowej. Agata dostaje zaproszenie na wieczór sylwestrowy od Miry Szulc, utalentowanej dokumentalistki, która przygotowuje reportaż o uchodźcach, w którym głównie chce ukazać historię Mansura. Domówka ma się odbyć w Bor­nem u dawnego fotoreportera wojennego, Kuby Kralla, który jest byłym partnerem Miry. Kuba i Mira zawdzięczają życie Frankowi Cichockiemu ps. Snajper, który odbił ich po porwaniu w Afganistanie. Imprezę sylwestrową przerywają wystrzały z broni.

Wielowątkowa intryga wciąga i powoduje, że szare komórki zaczynają pracować. Rozwikłanie jej nie jest proste, ale też nie niemożliwe. Wszyscy bohaterowie są przedstawieni już w pierwszych rozdziałach, co daje czytelnikowi możliwość zmierzenia się z zagadką. Mnie nie udało się jej rozwiązać. Autorka podsuwała bardzo znaczące dowody obciążające konkretną postać, ale z sympatii do niej, nie chciałam brać takiej ewentualności pod uwagę. Jak już jestem przy bohaterach, to muszę stwierdzić, że autorka kreuje ich rewelacyjnie. Mimo ich dużej liczebności żaden nie został zaniedbany. Miałam wrażenie, jakbym każdego znała od lat. Mają jasne i mroczne oblicze, tajemnice, zmagają się z traumami, ale są bardzo ludzcy, autentyczni. Wyjątkowo zaintrygowała mnie postać Kuby. Ma sztywny kręgosłup moralny, ale tragedie, dramaty, których był świadkiem, odcisnęły na nim piętno. Nie pomogły wizyty u psychologa, a antydepresanty od psychiatry odstawił na rzecz alkoholu. Nie miałam pewności, czy w newralgicznym momencie przeważy rzucona na szalę wieloletnia przyjaźń i wdzięczność, czy poczucie moralności.

Uprzedzona przez znajomą o niedociągnięciach stylistycznych, starałam się nie zwracać na nie uwagi, jednak zauważyłam inną tendencję, której osobiście jako czytelnik nie lubię. Powieść obfituje w zdania proste i całkiem sporą ilość równoważników. O ile w pewnych sytuacjach są one uzasadnione, a nawet wskazane dla podniesienia poziomu napięcia, o tyle używanie ich nagminnie sprawia, że czytanie staje się monotonne.

Optymistycznym elementem było wplecenie wątku psiego bohatera. Choć jego historia zaczęła się boleśnie, daje nadzieję na szczęśliwe zakończenie.

Idąc za ciosem, biorę się za czytanie trzeciego tomu, który miał premierę parę dni temu.