Dziewczyna, która igrała z ogniem recenzja

Lisbeth Salander po roku nieobecności wraca do Szwecji.
W tym samym czasie Mikael Blomkvist podejmuje współpracę z dwójką dziennikarzy. Dagiem Svenssonem i Mią Bergman. Pracują oni nad wydaniem książki, w której zostaną zdemaskowani mężczyźni powiązani z sekshandlem.
Kiedy para pada ofiarą brutalnego morderstwa, podejrzenia padają na Lisbeth. Mikael nie wierzy w jej winę, rozpoczyna więc śledztwo na własną rękę.
Zaczyna się wyścig z czasem, a na wierzch wychodzą zadziwiające szczegóły z życia Lisbeth. Czy Mikaelowi uda się udowodnić niewinność dziewczyny? Kim jest tajemniczy Zala często przewijający się w dokumentach Daga?

Druga część trylogii Millenium zdecydowanie lepsza od pierwszej. Akcja wciąga czytelnika od pierwszych stron i nie pozwala oderwać się aż do ostatniej. Książka oznaczona jako kryminał okazała się jednak powieścią sensacyjną, ale jakże dobrą!

Książka w pełni różniąca się od pierwszej części. Zarówno jeśli chodzi o mające miejsce wydarzenia, jak i o bohaterów.
W Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet, Mikael i Lisbeth mieli do rozwiązania zagadkę tajemniczego zniknięcia szesnastolatki sprzed trzydziestu laty. W tej części fabuła dotyczy problemów samej Lisbeth.
Blomkvist zostaje zepchnięty na drugi plan, co mi dopowiada, bo bardziej przypadła mi do gustu bohaterka niż bohater.
Poznajemy więcej szczegółów z życia dziewczyny. Lepiej zgłębiamy jej psychikę i na bieżąco obserwujemy co się z nią dzieje.
Tak jak w poprzedniej książce, sytuację obserwujemy z różnych perspektyw. Ze perspektywy Mikaela, Lisbeth, Dragana Armanskiego i jeszcze kilku innych osób. Jest to ciekawe doświadczenie, dzięki któremu poznajemy punkt widzenia każdej z osób, co pozwala nam wykreować swój własny pogląd na wydarzenia mające miejsce w powieści.
Zdecydowanym plusem jest to, że w powieści Dziewczyna, która igrała z ogniem nie mamy aż tylu wtrąceń w języku angielskim. Autorowi chwała za to! Było to lekkim utrudnieniem w czytaniu poprzedniej części.
Treść bardzo przystępnie napisana. Mimo wielu wątków nie pogubimy się w fabule.
Stron więcej niż w pierwszej części Trylogii, ale nie sądzę by można było coś usunąć nie szkodząc przy tym fabule. Czyta się przyjemnie, więc te kilkadziesiąt stron w tę czy w drugą stronę nie stanowiły dla mnie żadnej różnicy.

Słowem podsumowania. Ta część o wiele lepsza niż poprzednia. Czyta się znacznie przyjemnej bez tylu angielskich zdań, a napięcie związane z wydarzeniami opisanymi w książce towarzyszyło mi do ostatniej strony.
Zakończenie jest jednak trochę niejasne. Nie zdradzę oczywiście jaki jest finał, ale zachęca do sięgnięcia po kolejną książkę co ja niewątpliwie uczynię, kiedy tylko będę miała ku temu okazję.
Przeczytanie pierwszej części nie jest koniecznym warunkiem przed sięgnięciem po drugą.
Tak więc, polecam. :)

Ocena: +5/6

Trylogia Millenium:
Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet Recenzja
Dziewczyna, która igrała z ogniem
Zamek z piasku