Dziedzictwo recenzja

Po przeczytaniu „Wybranych” przyszła kolej na drugą część cyklu. Jak już wspominałam, ta seria właściwie nie do końca do mnie trafia, a jednak ma w sobie coś, co mnie przyciąga. Coś sprawia, że chcę dalej poznawać losy Allie i jestem ciekawa, co jej się przydarzy – no i oczywiście, jak to wszystko się skończy.

W tej części akcja zdecydowanie się rozkręciła. Otrzymujemy przede wszystkich sporą dawkę emocji i napięcia, a co najważniejsze – Nocna Szkoła nie jest już dla nas tajemnicą. Wraz z Allie wkraczamy w jej szeregi i widzimy, o co tam naprawdę chodzi. Chociaż… może nie do końca, bowiem wciąż napotykamy się na osoby, które mają coś do ukrycia. Nadal nie ma pewności, komu można ufać, kto jest przyjacielem a kto wrogiem. Wszystko komplikuje się i pląta niczym słuchawki wsadzone do kieszeni spodni. No i co więcej – pani Daugherty nadal nie oszczędza swoich bohaterów. Nadal można tutaj dostrzec smutek, traumę, a nawet śmierć.

Historia Allie i Akademii Cimmeria staję się coraz bardziej klarowna, ale jeszcze nie wiemy wszystkiego. Muszę jednak przyznać, że pomysł autorki był naprawdę dobry i utwierdziła mnie w tym druga część. W dobie gdzie panują dystopie, wampiry, tajemnicze zdolności i inne tego typu motywy, tutaj otrzymujemy coś zupełnie innego. Zapewne to przekonało tak wielu czytelników do tej serii. Nadal miałam jednak pewne wątpliwości co do języka i stylu, chociaż w minimalnym stopniu te dwie rzeczy uległy poprawnie. Być może to faktycznie kwestia mojego wieku i już nie potrafię tak łatwo zżyć się z bohaterkami, które mają po 16,17 lat. Jednak powrót do czasów nastoletnich bywa swego rodzaju przyjemnością, którą można czerpać dzięki takim pozycjom.

„Dziedzictwo” czytało mi się lekko i przyjemnie, przyznam nawet, że mnie wciągnęło. Uważam tę serię za typową rozrywkę, która pozwala mi się oderwać od świata i przeżyć przygodę w Akademii Cimmeria. Poziom pierwszej części został utrzymany, a być może nawet lekko wzniósł się wyżej. Po trzecią część sięgnę na pewno, bowiem nadal trzyma mnie ciekawość. Właściwie jeśli chodzi o jakieś zastrzeżenia, to są praktycznie takie same jak w przypadku „Wybranych”. I to chyba kolejna rzecz, podsycająca moją ciekawość… czy podczas czytania trzeciej części zobaczę postępy i rozwój inwencji autorki? Zobaczymy!