Mireczek. Patoopowieść o moim ojcu recenzja

W tej książce córka alkoholika, tytułowego Mireczka, usiłuje sobie jakoś poukładać stosunki ze zmarłym ojcem, pisząc głównie o życiu Mireczka i życiu z Mireczkiem.

Ciężko się czyta ten katalog niepewności, cierpień, ucieczek. I nadziei, bo dziecko wciąż wierzy, że rodzic się poprawi, że będzie dobrze, że będzie normalnie: „Bardzo pragnęłam ich bliskości. To dziwne. Bo z jednej strony kochasz swoich rodziców i chcesz być kochana, więc im wybaczasz. Z drugiej nienawidzisz ich, bo krzyczą, robią awantury i nie zachowują się fair.” A dobre chwile można policzyć na palcach jednej ręki. Charakterystyczne jest tu wspomnienie wizyty z ojcem na Starym Mieście, lody i herbata, chwile normalności, chwile szczęścia. Inny obrazek, Ola, już dorosła, bierze ojca, aby wyremontował jej mieszkanie, bo babcia prosi, bo mówi, że tata już 6 tygodni nie pije. Mieszkania ojciec nie remontuje, tylko wraca z miasta pijany i jest jak zwykle: krzyki, awantury, policja. Poruszająca jest też opowieść, jak to autorka zdaje na drugi dzień maturę, a w domu trwa libacja na całego, takich zdarzeń jest więcej.

A bycie dzieckiem alkoholika, czy ogólniej dorastanie w rodzinie dysfunkcyjnej daje garb na całe życie. Takie osoby wierzą, że są „nie w porządku”, mają niskie poczucie własnej wartości, sporo lęków, w tym strach przed bliskością. W dorosłym życiu zostają klientami terapeutów, albo sami wpadają w pułapkę uzależnienia, powielając drogę życiową rodziców. Autorce na szczęście udało się z tego wyrwać, ale swoją cenę zapłaciła. A tę książkę uważam za formę autoterapii, wylanie na papier morza żalu, smutku, złości, skonfrontowanie się z lękami.

W pewnym momencie to dokopywanie się autorki do życia ojca staje się nieco nużące, na przykład chce jak najwięcej dowiedzieć się o jego służbie wojskowej na początku lat 80. Dlaczego? Mamy też cytaty z Arystotelesa, z Kępińskiego, sporo uczonych wywodów. Znowu pojawia się pytanie: dlaczego? No cóż, bo pani Zbroja chce się dowiedzieć, dlaczego pił, dlaczego się stoczył.

Moje przypuszczenie jest takie, że Mireczek mógł być genetycznie predestynowany i bardzo szybko się uzależnił. Jego młodość przypadła na lata 80. w których pito strasznie, chlali wszyscy, kto nie spożywał, wykluczał się z życia społecznego, ale większość nie wpadła w nałóg. Myślę, że ci, co się stoczyli, mieli w większości genetyczne skłonności.

Jest to też książka o społecznej akceptacji dla picia alkoholu, bo 'prawdziwy chłop musi się napić' bo trudno sobie wyobrazić spotkania towarzyskie czy rodzinne bez butelki na stole, bo to część naszej tradycji narodowej, taka atmosfera bardzo sprzyja staczaniu się w otchłań alkoholizmu.

To ważna książka dla wszystkich dorosłych dzieci alkoholików, ale nie tylko, również dla dzieci z rodzin dysfunkcyjnych.

Słuchałem audiobooka w doskonałej interpretacji Anny Dereszowskiej.