Mireczek. Patoopowieść o moim ojcu recenzja

Przejmująca historia córki przeżywającej żałobę po utracie ojca. Alkoholika, który zatracił się w mroku zgubnego nałogu. Inspirowana własnymi przeżyciami. Autentyczna do bólu. Bez krzty zażenowania autorka opowiada czego doświadczyła w rodzinnym domu. Ile upokorzeń, wstydu, cierpienia musiała udźwignąć w swoim życiu przy boku uzależnionych rodziców, którzy trwali w stanie zawieszenia, niewiele interesując się światem zewnętrznym.
Lęk, bezsilność. Zraniona osobowość. Dorosłe dziecko alkoholików.

Od początku wpadamy w emocjonalny dół, a opisy piękną prozą zachwycają.
"Wiele lat temu zabrały go demony plątające się po jego trzewiach i głowie. Nie znaliśmy się-spotykałam głównie tego z trzewi i głowy, który podpowiadał mu, co robić. Że poza wódką jest tylko strach, że nic nie warto. Żeby dał sobie spokój. Tato, przykro mi, że tak się stało"...

Autorka wyrusza w swej książce w podróż wspomnień. Wspomnień o ojcu nieobecnym, które pozwolą wyjść z mgły, poukładać i zrozumieć i ruszyć do przodu.
Wzruszające świadectwo przeszłości, próba rozliczenia się z tego co minęło, chęć zapomnienia. Ale czy można zapomnieć?
Nie, to pozostaje na zawsze, zakorzenione na stałe, będzie ciągle budzić niepokój. Niepewność.

Jestem poruszona tą opowieścią. Poruszona jest każda cząstka mojego ciała i duszy. Książka ważna, trudna. Uczy pokory i siły, nadziei na lepszy czas pomimo przeżytego zła.

Dziękuję autorce za ten ogrom emocji.

Dla mnie ta historia jest o tyle ważna i przemawia ponieważ w pewnym sensie też jestem dzieckiem ojca nieobecnego. W innym aspekcie, bo mój tata zmarł, gdy miałam parę lat. Odszedł. Tak po prostu. Dla dziecka niepojęte. Pozostała pustka i ta samotność. Na początku mojego życia. Niewiele wspomnień, wspólnych zdjęć i ten brak więzi, relacji. Brakowało, brakuje. Tęsknię. Moja tęsknota pozostanie na zawsze. Do końca.


"Wszyściutko się sprawdziło. Ojciec wychodzi na ten swój „mityng”, po czterech godzinach jeszcze go nie ma i nie odbiera telefonu, po czterech i pół „abonent jest czasowo niedostępny”, po pięciu zastawiam na wszelki wypadek drzwi wejściowe krzesłem i stołem, po sześciu słychać ryki na klatce schodowej. Dalej idzie według znanego schematu: sąsiad wzywa policję, lecą „stul pyski” i „chuj ci w dupy”. Więcej mi się nie chce opowiadać".