Bikini recenzja

Powieść składa się z dwóch części. Pierwsza opowiada o Niej, druga należy do Niego. W pewnym momencie obie połówki opowieści "spotykają się" tworząc nowy wątek. Spotkanie odbywa się sto pięćdziesiąt stron ( mniej więcej) przed końcem "Bikini".
Tak można w wielkim skrócie streścić powieść Janusza L. Wiśniewskiego. Lecz ze względu na objętość "Bikini" te cztery powyższe zdania zapewne nie wystarczą. Trzeba przyjrzeć się "Bikini" dokładniej. Ona jest Niemką, mieszkanką Drezna. Akcja powieści rozpoczyna się w marcu 1945 roku, gdy miasto zostało już zbombardowane przez Aliantów. Bohaterka fotografuje ruiny miasta, trupy, wszelakiego rodzaju ścierwo. Poszukuje lekarstwa dla ukochanego. Poznaje chłopaka, któremu zaufa w najbardziej przełomowym w momencie życia.
On to amerykański dziennikarz, który zna II Wojnę Światową z filmowych kronik. Pracuje dla elitarnego czasopisma, jest uznanym dziennikarzem, a jego szef wpada na niezwykły pomysł. Wysyła swego ulubionego pracownika z aparatem fotograficznym do zbombardowanego Drezna, aby Amerykanie dowiedzieli się jak wygląda "prawdziwa wojna". On niezbyt zadowolony - zostawić musi liczne kochanki i ... kota, w końcu zgadza się na lot do Drezna.
Akcja powieści toczy się równolegle. Jak wspomniałem w pierwszym akapicie składa się z dwóch części. Ona ma "swoje" rozdziały, on "swoje". Naprzemiennie przeplatane niby warkocz dziewczyny. Czytelnik, jest to oczywiste, domyśla się, że te dwa wątki kiedyś połączą się. Ktoś niecierpliwy być może zrobi dziwną minę. "Dopiero pod koniec powieści?" Rzeczywiście, dosyć rzadko spotykany zabieg. Lecz otwieram jedną z klapek w mózgu i widzę tytuł "Nędznicy". Wiktor Hugo w swojej życiowej powieści przedstawił dwa światy. Osobne do pewnego momentu. Tak, "Nędznicy" mogą być przywołane jako wzorzec do naśladowania. Jednak we współczesnej literaturze trudno wskazać podobne powieści do "Bikini". Chyba że jestem nieoczytany w literaturze współczesnej. Bo tak być też może.
To że spotkanie Jej z Nim odbywa się "aż tak późno", jeśli tak się zastanowić, ma swój urok. A tym samym jest uzasadnione narracyjnie. Dwoje ludzi, którzy mają wspólne zainteresowanie i cel. W dodatku kobieta i mężczyzna. Muszą kiedyś się spotkać. Aby zawiązać romans. W między czasie poznajemy ich życiowe krajobrazy; tak różne, i tak dynamiczne jednocześnie, że aż się prosi. Aż się kleją ręce do klaskania. I tu uwaga merytoryczna: na czwartej stronie okładki powinno być napisane: w powieściach Janusza L. Wiśniewskiego wszystko jest możliwe. Romans lub jego brak. Romans z głównym bohaterem lub z kimś z jego otoczenia.
Ręce opadają? Absolutnie. Jeszcze bardziej się kleją. Bo to powieść nietuzinkowa, nieobliczalna. Nawet taki stary wyga ( 30 lat bezustannego czytania) jak ja dał się oczarować. To znaczy wyprowadził mnie Autor w pole. Nie spodziewałem się takiej pointy, którą zakończył powieść. A to dobrze. Widać świeżość umysłową u Janusza Leona Wiśniewskiego. Chciałbym przeczytać coś więcej tego pisarza.