Faceci w gumofilcach recenzja

Jakuba Wędrowycza poznałam i pokochałam dawno temu. Od tamtej pory, co jakiś czas zaglądam i sprawdzam, czy pojawiła się jakaś jego nowa część. Najczęściej „odchodzę” z kwitkiem. W końcu jednak moja mama poinformowała mnie, że niedługo wyjdzie kolejny tom przygód tego samozwańczego egzorcysty. Upewniłam się i faktycznie miała rację. Od razu z informacją pognałam do mojego brata, bo to on w naszej rodzinie ma całą kolekcję tych opowieści. Później pozostało mi już tylko czekać na premierę i na to, aż mój brat skończy czytać i przekażę pozycję dalej. Najpierw mi, a później naszej mamie.

Początkowo byłam trochę zawiedziona. Opowiadania, które tym razem przyszło mi czytać, nie miały tego klimatu jak dawniej. Jak dla mnie było tam za mało magii, za mało nadprzyrodzonych zjawisk, które tak uwielbiałam. Przebrnęłam jednak przez te mniej satysfakcjonujące mnie historie i dobrnęłam wreszcie do tych, które trafiły w mój gust. Pojawiły się duchy, zmutowana krowa i na sam koniec apokalipsa, której Kuba z Semenem musieli zapobiec. Andrzej Pilipiuk udowodnił, że po tylu latach, po tylu napisanych opowiadaniach, wciąż potrafi utrzymać pewien poziom. Owszem, czasami troszeczkę zbacza z kursu, ale jednak cały czas płynie w dobrym kierunku.

Faceci w gumofilcach to już dziesiąty tom z opowiadaniami o Jakubie. Minęło sporo lat od jego pierwszej przygody. Czasami mam wrażenie, że już trochę się zestarzałam i te klimaty już niekoniecznie mi odpowiadają. Nie bardzo mam ochotę czytać o ciągłych mordobiciach, chlania samogonu od rana do nocy czy bezustannym knuciu jak dopiec Bardakom. Dlatego z przyjemnością witam te wszystkie historie, w którym Kuba naprawdę zajmuje się czymś nadzwyczajnym, a powyższe problemy stanowią tylko ledwie widoczne tło wydarzeń. Takie opowiadania bardzo mi się podobają i mogłoby być ich zdecydowanie więcej. Z kolei, gdy to właśnie Bardaki i proza codzienności rozgrywają pierwsze skrzypce, niestety czuję się znudzona.

Oceniając całokształt książki, stwierdzam, że mi się podobała. Kiedy wyjdzie kolejny tom, na pewno również po niego sięgnę, bo to po prostu Pilipiuk i jego Wędrowycz. Czasem może być trochę gorzej, jedno czy dwa opowiadania będą zaniżać poziom, ale i tak zawsze wychodzi na plus. Dwa minusy dają plus, pamiętajcie o tym! Nawet Kuba się już tego nauczył.