Dusze spopielone recenzja

Znów wracam.
Do jednej z tych kryminalnych serii, która mej duszy jest bliska.
Do jednego z tych bohaterów, którzy jak dobrzy starzy przyjaciele są.
Do tych emocji wracam, do tych wrażeń, które jeszcze pamiętam, a które na nowo zawsze we mnie odżywają.

Powroty.
Są jak uczuć nowe przypływy.
Jak emocji najlepszych porywy.
Jak bohaterów twarze ubrane w tęsknoty obiektywy.

Miał być ślub.
Zamiast ślubnego kobierca jednak śmierć zawitała. Ich życia zabrała.
Prawdy o nich obraz odsłoniła.
Żądze młodych ludzi odkryła. Ich seksualne upodobania, wewnętrzne pragnienia i źle ulokowane uczucia. A to wszystko pośród żądzy pieniądza. Pośród szeptu kłamstw, sekretów i tajemnic. Pośród angielskiego klimatu, który oczarowuje i pośród polskich nawiązań ( dziadek Siwiaszczyk ), które rodzą ciepło w sercu.

Piąty już raz Anna Rozenberg rzuca inspektora Davida Redferna w wir kryminalnej zagadki. Z szacunkiem do czytelnika i lekkością w wyrażania emocji rozrzuca tropy umiejętnie i z wyczuciem najlepszego kreatora. Komplikuje, by za chwilę podać bohaterowi rękę, miesza i utrudnia, by następnie naprowadzić go na ślad.
Co więcej, ubarwia śledztwo osobistymi przeżyciami inspektora, który zmaga się z trudną przeszłością. Który ciągle na karku czuje oddech Palacza. Osoby, przez którą cierpi ktoś dla Redferna bliski. A on nie daje o sobie zapomnieć. Sukcesywnie o sobie przypomina, wprowadzając niepokój w życie inspektora. Dla Davida jego schwytanie to życiowy cel.

Kryminał w wykonaniu Anny Rozenberg czyta się jak najlepszą literacką ucztę. Dajcie się na nią zaprosić.
Ona w zamian nakarmi Was świetnie skonstruowaną kryminalną zagadką, wiarygodną kreacją bohaterów i tajemniczym angielskim klimatem. W wypiekami na twarzy i niecierpliwością będziecie wyczekiwać zakończenia. A każda kolejna strona tej powieści zapewni Wam świetną rozrywkę.

Uczulam jednak na to, iż aby w pełni zrozumieć „ Dusze spopielone ”, niezbędna jest znajomość poprzednich części, gdyż każdy tom tej serii ściśle jest ze sobą powiązany.