Dusze niczyje recenzja

Dziś do Was przychodzę z książką, która wprawiła mnie w zadumę. Mało jest takich książek, ale jednak się zdarzają. Chodzi mi o takie, przez które człowiek się zatrzymuje i zastanawia, w tym wypadku nad tym co się wydarzyło dawniej. Jednak zanim Wam opowiem o moich odczuciach poznajcie „Dusze niczyje” autorstwa Pawła J. Sochackiego.

Koniec II wojny światowej. Erna, młoda kobieta, która bardzo dużo przeszła, zostaje przewieziona wraz z innymi pacjentami szpitala, w którym do tej pory przebywała do innego, tajemniczego zakładu psychiatrycznego. Szpital w Obrawalde różni się od poprzedniego miejsca. Przypomina on bardziej sanatorium, elegancki kurort, jednak pozory bardzo mylą….

Okazuje się, że nikt tu nie leczy pacjentów wręcz przeciwnie. Pacjenci są wykorzystywani do pracy, na niektórych z nich są prowadzone „eksperymnty medyczne”, a jeszcze inni pracują jako personel. Część z pacjentów umiera z głodu, inni są zabijani, bo stają się niepotrzeni.

Pewnego dnia Erna trafia do pracy w administracji. Dzięki temu stara się pomóc koleżankom, którym się nie poszczęściło. Dodatkowo każdego dnia odkrywa działanie tej wielkiej machiny. Jej odkrycia nie są możliwe do zaakceptowania. Ze wszystkich sił stara się pomóc sobie i najbliższym jej osobom. Jedna czy to się jej uda ?

„Dusze niczyje” to przerażająca opowieść o tym co faktycznie miało miejsce, o tym co wydarzyło się wiele lat temu. Ciężko jest o tym myśleć, a co dopiero pisać, ale autor zrobił piękną rzecz wydając tę książkę, dobrze, że opowiedział o tym głośno. Niby wiedziałam, że różne straszne rzeczy miały miejsce podczas wojny, że ludzie byli wykorzystywani, że używano ich do eksperymentów medycznych, że umierali w obozach zagłady, ale ostatnio mam wrażenie, że bardzo mało się o tym mówi, nie chce się do tego wracać. Jednak uważam, że dobrze jest o tym wiedzieć i pamiętać, że kiedyś człowiek człowiekowi robił wielką krzywdę, ale i teraz zdarzają się takie „bestie”, które gardzą ludzkim życiem. Nie potrafię sobie wyobrazić jak można tak zachowywać się w stosunku do innych, z czystej fantazji, chęci poznania ludzkiego ciała. Potrafię zrozumieć, że ludzie byli ciekawi i chcieli wiedzieć jak w danej sytuacji zachowuje się organizm, ale nie jest to powód do tak bestialskich zachowań.

Mimo, że książka była dla mnie straszna i nie chodzi tu o styl autora, a treść, która sama w sobie przeraża (tak jak pisałam wyżej). Cały czas kibicowałam Ernie, żeby jednak udało jej się przeżyć.

W książce znajdziecie oprócz wstrząsającej historii ludzi, którzy zostali skazani na zagładę, też wątek przyjaźni i miłości.