Black Thorns recenzja

Ale to był dla mnie niesamowity przeskok. Pamiętam, że pierwsza część mi się spodobała. Naprawdę, była bardzo dobra. Jednak ten tom...przebił ją o głowę. Zdecydowanie w większym stopniu dałam się ponieść fabule. Chociaż nadal uważam, że powtarzanie imion występuje tu zdecydowanie za często, sama wartkość i siła tej części sprawiły, że starałam się od tego odciąć.

Zaczynamy od tych pięknych momentów. Axel i Aubree żyją sobie spokojnie, albo raczej w miarę stabilnie. Z dnia na dzień, odnajdują w sobie coś pięknego. Cóż, pojawiają się jednak wątpliwości, które siedzą z tyłu głowy. Bo nikt nie określił jasno, do czego prowadzi ich wspólne mieszkanie, sceny uniesień, którym dają się ponieść, gesty, którymi się obdarzają. Niby nic skomplikowanego, a jednak tak trudne do zdefiniowania. Zwłaszcza, że Axel Murphy to silny bohater, który ma niezastąpione serce, a razem z Aubree tworzą duet, któremu przeszłość dała w kość.

Sielanka nie może trwać wiecznie. W otoczeniu tej dwójki znajdują się osoby, które nie chcę ich szczęścia. Zwłaszcza jedna, która uprzykrzyła już wcześniej im tak wiele.

Oprócz wątku Aubree i Axela, przewijają się tu również te, dotyczące pozostałych bohaterów poznanych w pierwszym tomie. Nie mogło ich zabraknąć. Pamiętam, że już wcześniej, moją uwagę (oczywiście poza fenomenalnym Axelem, za którego dam się pokroić) przyciągnął oczywiście Killian. Autorka tym razem poświęciła mu o wiele, wiele więcej czasu i już wiem, że to będzie mój top bohater z tej serii. Dlatego niesamowicie się cieszę, że kolejna część będzie właśnie o nim. Uwielbiam takich bohaterów.

Czytałam "Black thorns" z zapartym tchem. Złapałam się na tym, że przez niektóre sytuacje musiałam wziąć głębszy oddech, policzyć do dziesięciu, ponieważ nie potrafiłam opanować emocji. Tak bardzo bałam się, co zafunduje Autorka, gdy moje serce odrobinę pękało.

To wyjątkowa książka, z której wyciągnięcie wiele wniosków. Dacie się porwać uczuciom, słodkim gestom. Jest to historia nie tylko o miłości, która przejdzie przez przeciwności losu. Odnajdziecie tu wspaniałą przyjaźń, taką na śmierć i życie. Znajdziecie ukojenie w tym, jak dobrzy potrafią być dla siebie ludzie, jak potrafią wybaczyć, zaufać. Ona po prostu ukoi Wasze serca i sprawi, że będziecie się uśmiechać od ucha do ucha. Co się do tego przyczynić? Bohaterowie. Tak, potrafią rozmiękczyć serca. Moje rozpływało się wielokrotnie.

Oczywiście nie będzie tylko kolorowo. Tytułowa czerń również wkradnie się w fabułę, ale nie jest ona niepotrzebna. Wręcz przeciwnie. Barwa to pozwoliła na jeszcze głębsze odczuwanie całości. Dała możliwość scharakteryzowania bohaterów i zapałania do nich jeszcze większą sympatią (przynajmniej w moim przypadku), bo w tej historii wsparcie jest bardzo ważne, a tak jak wspomniałam wcześniej - za niektóre relacje można oddać wszystko.

Złamane serca, dusze - potrafią kochać najmocniej.