Druciarz recenzja

Jakiś czas temu miałam okazję przeczytać "Klatkę" Krzysztofa Jóźwika. Już nawet trzymałam ją w rękach, ale po pojawianiu się krytycznych opinii zrezygnowałam. Wtedy zarzuty dotyczyły głównie rozległych opisów. Po kilku kolejnych powieściach autora, które zbierały coraz lepsze oceny, skusiłam się na sięgnięcie po najnowszą, by przekonać się "na własnej skórze" jakie zrobi na mnie wrażenie. W "Druciarzu" nie było rozciągniętych opisów, ale autor zastosował inne zapychacze stron, między innymi stosował sformułowania według zasady "masło maślane". Dla przykładu:
• "Nawet nie zdjął prze­mo­czo­nej od wil­go­ci kurt­ki." - czy może być przemoczona nie od wilgoci?
• "(...) po czym wy­cią­gnął z kurt­ki pla­sti­ko­wy dowód." - od 20 lat nie ma innych niż plastikowe.
I mój ulubiony:
• "Tro­chę z za­cie­ka­wie­niem, a tro­chę z obawą pa­trzy­li na po­bi­te­go w tak nie­ład­ny spo­sób czło­wie­ka." - a da się pobić "ładnie"?
Szczegółowe opisy dotyczyły głównie tych najbardziej drastycznych scen i bardzo obszernie je opisywały. Jeden z takich najbrutalniejszych fragmentów książki, będący podrozdziałem został niemal w całości skopiowany. Znajduje się on na początku i końcu powieści i jest przekalkowany niemal kropka w kropkę. Reszta powieści to, w uproszczeniu, żmudne policyjne śledztwo bez jakichkolwiek zwrotów akcji. Tu występowały zapychacze stron w postaci nic nie wnoszących dialogów. Czasem dotyczyły... zupełnie niczego.

Miałam również wrażenie, że autorowi zbyt zależało żeby zmylić czytelnika i na siłę wpychał w jego głowę kolejnego podejrzanego. Niestety nieudolnie. Od początku głównymi potencjalnymi sprawcami mieli być trzej mężczyźni, wykreowani niemal identycznie, którzy jako chłopcy tworzyli bandę łobuzów. Wychowanie w patologicznych rodzinach, gdzie dominowała przemoc, alkoholizm i pedofilia doprowadziły, że stali się zwyrodnialcami. Nie kupowałam tego od początku. Miałam własnego podejrzanego, który był dla mnie oczywisty i finalnie się potwierdził.

Szkic psychologiczny bohaterów albo został spłycony i uproszczony, albo kompletnie do mnie nie przemawiał. Ciężko mi uwierzyć, że dopiero śmierć ofiary uzmysławia sprawcy co zrobił. Psychopata, który od wielu dni, tygodni, czy lat planuje porwanie, tortury i morderstwo albo będzie się upierał, że nie zrobił nic złego, albo świadomość czynu będzie dla niego oczywista od początku. Autor zastosował taki dziwaczny rys psychologiczny dwukronie, więc było to celowym posunięciem by sprawca porwania, tortur i śmierci uświadomił sobie czego się dopuścił w momencie, gdy ofiara oddawała ostatni oddech.

Całokształt każe mi sądzić, że książka została napisana z zamysłem by szokować, a nie zachwycać doskonałą, trzymającą w napięciu historią.