Druciarz recenzja

Nie jestem szczególnie upierdliwa, jeśli chodzi o wydania książek. Jasne, lubię kiedy serie mają jednakową szatę graficzną, a powieści danego autora choć trochę spójne okładki. Nienawidzę jednak tego, gdy w opisie brakuje informacji o tym, że dana historia jest częścią cyklu, kontynuacją losów znanych już bohaterów. Na szczęście bookstagram działa niezawodnie i z opinii można się dowiedzieć tego, co wydawcy z jakiegoś powodu postanowili ukryć.
Dzięki ostrzeżeniom z wielu recenzji sięgnęłam po "Druciarza" dopiero po przeczytaniu "Klatki". Zdecydowanie była to słuszna decyzja, bo w treści pojawia się sporo spojlerów dotyczących sprawy, którą poprzednio prowadzili puławscy policjanci.
Druga wyprawa do Puław podobała mi się chyba bardziej niż pierwsza, z całą pewnością czytało mi się "Druciarza" lepiej. Widać, że autor rozwija się językowo, choć różnicowanie wypowiedzi bohaterów nadal kuleje. Do tego niestety korekta się nie popisała i puściła taki błąd ortograficzny, którego nie mogę zapomnieć, chociaż od lektury minęło już kilka dni. Z reguły nie czepiam się takich rzeczy, ale ciągle coś mi zgrzyta w stylu Krzysztofa Jóźwika.
Fabularnie za to wyszło fenomenalnie. Było brutalnie do granic możliwości, myślę, że żadna kobieta nie przebrnie przez niektóre sceny niewzruszona, bo nie zabrakło naprawdę drastycznych szczegółów. Poza tym cała intryga została nakreślona kapitalnie, każdy trop wydawał się być niejednoznaczny, przez co typowanie sprawcy stawało się wyjątkowo trudne. Jeden z podejrzanych wydawał się aż nazbyt oczywisty, inni częściowo nie pasowali, a finalnie autor i tak zrzucił prawdziwą bombę. I choć podobnie nieszablonowo skończyła się pierwsza część, to chyba tym razem byłam jeszcze bardziej zaskoczona.
"Druciarz" to świetna kontynuacja "Klatki". Tym razem autor skupił się wyłącznie na sprawie kryminalnej i trochę brakowało mi szczegółów z życia prywatnego policjantów. Mam nadzieję, że podczas kolejnego śledztwa w Puławach autor znowu poświęci im więcej miejsca.
Moje 7/10.