Droga Mleczna recenzja

Jak daleko sięgacie myślą, gdy patrzycie na nocne, rozgwieżdżone niebo? Czy zastanawiacie się, jak potężna jest przestrzeń, która nas otacza i jak bardzo pozbawiony jest człowiek możliwości jej absolutnego poznania? Zwykle książki naukowe, które mają nam pomóc choć w niewielkim zakresie zgłębić tajniki wszechświata, brzmią dla przeciętnego człowieka jak bełkot, nasycone niezrozumiałymi hasłami i jeszcze trudniejszymi do ogarnięcia dla przeciętnego umysłu wyjaśnieniami. "Droga Mleczna. Autobiografia naszej Galaktyki" jest ewenementem wśród pozycji z zakresu astrofizyki. Cóż w niej takiego wyjatkowego, zapytasz.

Przede wszystkim już sam sposób narracji jest wyjątkowy. Czy może nie sposób, a "osoba" narratora. W książce tej bowiem opowieść snuje Droga Mleczna. Tak, nie pomyliłam się. Nasza Galaktyka postanowiła sama opowiedzieć swoją historię, by otworzyć człowiekowi oczy na siebie i wszechświat w ogóle. Zaczyna od przedstawienia człowiekowi różnych legend, które na przestrzeni dziejów krążyły na temat jej powstania. Opisuje, skąd brały się kolejne nazwy, jakie ludzie jej nadawali. Podkreśla fakt, że wobec jej wielkości przedstawiciele naszego gatunku, bez względu na status społeczny, stanowisko itp., wszyscy są tak samo...nieważni. Wytyka człowiekowi błędy, np. dotyczące tego, jak przedstawia "kosmitów" w książkach czy filmach. Oskarża go o to, że tak bardzo wszystko antropocentryzuje.

Książka nie jest jednak tylko przyganą dla człowieka. Narratorka wyraża szacunek dla naukowców, którzy, mając ograniczone możliwości i narzędzia, nie ustają w trudach, by odkrywać coraz to nowe obszary wszechświata. Słuchając opowieści Drogi Mlecznej, zapoznamy się z wieloma teoriami, jakie dotąd na jej temat wysnuli ludzie. Podsumowuje zaś wszystko przedstawieniem różnych wizji własnego upadku, do każdej z nich dołączając stosowny komentarz.

Jaki był cel napisania tej książki? Poza tym oczywistym, jakim jest przekazanie czytelnikowi w prosty sposób zawiłej wiedzy z zakresu astrofizyki, można uznać, że ma ona też głębszy cel. Z ironią podchodząc do statusu człowieka w wielkim wszechświecie, nasuwa pomysł, by zacząć szanować świat, który nas otacza. Jesteśmy bowiem tylko małą cząstką potężnej całości, a dany nam tu czas to tyci okruszek w obliczu długości trwania wszechświata, zarówno przed naszym pojawieniem się w nim, jak i po naszym stąd odejściu.