Czterdzieści plus recenzja

Czy życie po magicznej czterdziestce, ta "druga połowa" to synonim nudy, ewentualnie przez optymistów nazywany przekornie stabilizacją? Czy wtedy to już tylko ciepłe kapcie i stado kotów?

Od kiedy poznaliśmy ekipę wrocławskich przyjaciółek w pierwszej części "Czterdzieści minus" minęło kilka lat. Kobietom przybyło nieco zmarszczek, kilogramów, zmartwień, ale i powodów do dumy i radości. Aśka uciekła przed swoją ponurą rzeczywistością do Londynu, gdzie, choć szczęśliwa u boku Tomasza, próbuje zagłuszyć ból serca zatapiając się w pracy. Karola trafia na kolejnych beznadziejnych facetów, który to fakt coraz bardziej utwierdza ją w przekonaniu, że powinna pozostać singielką i "psią mamą" po wsze czasy. Dla równowagi po przeciwnej stronie do porażek związkowych otrzymuje jednak wreszcie sukces zawodowy. Magda całkiem nieźle ogarnia temat prowadzenia Czekoladziarni, a jej życie wydaje się być całkiem stabilne... no może gdyby nie niedomknięta ciągle sprawa z ekspartnerem, a ojcem jej dziecka. Anita z kolei planuje wreszcie wrócić do pracy. Trochę, aby odciążyć Magdę, a przede wszystkim po to, aby nie zwariować. Los jednak ma dla niej swój scenariusz, który bez względu na wątpliwości będzie musiała zrealizować.

Cztredziestokilkuletnie bohaterki po raz kolejny udowadniają nam, że w życiu można sobie planować, można antycypować do woli, snuć najbardziej ponure lub najradośmiejsze scenariusze, a i tak prędzej czy później przyjdzie moment, w którym będziemy musieli wziąć na klatę fakt, że nie na wszystko mamy wpływ. Jasne, warto planować, być przygotowanym i mieć jakiś życiowy plan B, ale czasami trzeba odpuścić i pozwolić życiu się dziać. Z mniejszą lub większą skutecznością tak próbują żyć nasze książkowe wrocławianki. I choć los rzuca im, jak każdemu, co jakiś czas zmurszałą kłodę pod nogi, trzymając się pod ręce (nawet, jeśli tylko mentalnie, a nie fizycznie), są w stanie przeskoczyć każdą przeszkodę. Bo mimo wielu zmiennych, mają w swoim życiu jedną potężną stałą - swoją przyjaźń.