Droga recenzja

Cormac McCarthy "Droga".

I nastał koniec świata. Wyobraź to sobie. Pożar. Nagły. Nieokiełznany. Dym. Wszędzie krzyki. Apokalipsa. Szukasz schronienia. A tak naprawdę żadne miejsce nie jest do tego dobre. Nie ma pomocy. Nie ma ludzi. Dobrych ludzi. Ci, co zostali, zdołali się uratować, stali się potworami. Kanibalizm. Tortury. Polowanie.

I w tym wszystkim jest pewien mężczyzna. I dziecko. Jego syn. Tułają się po świecie. Są w drodze. Idą na południe. Tam, gdzie będzie ciepło. Idą, szukając schronienia, unikając ludzi, pokonując przeszkody. Głodują. Marzną. Są bliscy śmierci. Nie poddają się. Nie mogą. Wciąż na nowo kładą się, wstają. Szukają. Droga jest długa. Nieokreślona. Nie w linii prostej. Droga jest naznaczona szeregiem niebezpieczeństw. Droga usłana trupami.

Oni niosą ogień. Chłopiec go niesie. Ma go w sobie. Jaśnieje. Daje mężczyźnie nadzieję. Ulotną, ale jednak. To chłopiec trzyma mężczyznę przy życiu. Chociaż, co to za życie... Bez ludzi. Bez zwierząt. Bez ptaków. Nawet drzewa upadają. Nie ma nic. Tylko ta głupia nadzieja. Chłopiec. Ten wspaniały chłopiec...

"Droga" to historia pełna emocji. Piękny język, niczym poetyczny. Historia tragiczna. Pełna bólu, poświęcenia, śmierci. I tej nadziei, która wbrew wszystkiemu zadomowiła się w sercu i nie chce odpuścić. Czyta się jednym tchem, chociaż ciężko. Nie da się czytać nie wzruszając się. Płakałam. Nie raz i nie dwa. Strasznie dużo emocji się we mnie kotłuje. Przede wszystkim ból, prawdziwy ból duszy. Podziw dla walki o przetrwanie. Smutek, że w obliczu zagłady człowiek potrafi zmienić się w potwora. Strach, gdy wyobrażam sobie, że taki koniec mógłby kiedyś nadejść. Niepewność, czy miałabym w sobie tyle siły i odwagi, by trwać, w ciemności, szaleństwie, w nowym życiu. Wzruszenie, mimo całej tragedii historii, że jednak pozostał ktoś, kto nie jest zły.

To nie jest łatwa lektura. Oj nie. Nie żałuję jednak ani jednej minuty na nią przeznaczoną. To jest horror. Horror o zagładzie świata, ale i człowieka. To jest dramat. To jest historia, nad którą człowiek się pochyla, zastanawia, analizuje, wyciąga wnioski. Kawał dobrej roboty, chociaż opowieść pełna cierpienia. Nie da się po niej tak po prostu wrócić do normalności. Po prostu się nie da...

Na książkę trafiłam na jednej ze stron internetowych, taki ranking najlepszych powieści, które ciężko doczytać do końca. I tu się zgadzam. Naprawdę jest ciężko, ale nie dlatego, że historia nas nudzi. Ciężko, bo im bliżej końca, tym więcej łez się wylewa. Im bliżej końca, tym bardziej serce się ściska. Mimo wszystko, warto. Naprawdę warto usiąść, przeczytać. Skupić się na ważnych sprawach. Wyobrazić sobie.

Co byś zrobił, gdybyś zobaczył, że właśnie nadchodzi koniec świata?

Polecam, wciąż ze łzami w oczach.