Dotyk Julii recenzja

Każdy z nas chciałby czuć, że może na kimś polegać i zawsze będzie ktoś, do kogo można się zwrócić o pomoc. Nie można zaprzeczyć, że są osoby, które mimo otaczających ich tłumów czują się samotne, ale co zrobić, kiedy nie można się do nikogo zbliżyć? Nikogo dotknąć? Właśnie z takim problemem musi się zmierzyć bohaterka powieści Tahereh Mafi.

Julia posiada dar, który sama uważa za przekleństwo, potrafi zwykłym dotknięciem zabić człowieka. Nie wie, dlaczego tak się dzieje i od najmłodszych lat była przez to skazana na samotność, w szkole była odgradzana od innych uczniów łańcuchem, rodzice patrzyli na nią jak na potwora, aż wreszcie została zamknięta w czymś, co powinno przypominać szpital lub ośrodek dla obłąkanych. Okazuje się, że są osoby, które interesują się Julią i jej nieprzeciętnym darem, a przywódcy Komitetu Odnowy chcą ją wykorzystać. Wszystko zaczyna się zmieniać, gdy u boku Julii pojawia się ktoś, kto ją kocha, gdy okazuje się, że niektórzy są odporni na jej dotyk. Czy Julia złamie się i zacznie współpracować z Komitetem Odnowy, czy może zacznie walczyć o swoje życie i szczęście?

Muszę przyznać, że spotkałam się z samymi pozytywnymi opiniami na temat tej książki i w ogóle całej serii, a gdy sama zaczęłam czytać… Nawet sobie nie zdajecie sprawy, jak bardzo miałam ochotę zapytać „Co ludzie w tej książce widzą?”, ale później podeszłam do tego bardziej racjonalnie i zaczęłam sobie tłumaczyć, że przecież to co się podoba innym, nie musi mi się podobać i odwrotnie. Chodzi o to, że autorka nie zdecydowała się na wartką akcję, a pierwsze, nie oszukujmy się, kilkadziesiąt stron wiało straszną nudą. Nie byłam w stanie się zainteresować tym, o czym czytam, czasami nawet musiałam po kilka razy czytać jedno zdanie, bo ciągle coś odwracało moją uwagę od treści. Co gorsze, nic nie czułam w trakcie czytania, wręcz wydawało mi się, że każde przeczytane zdanie było puste i nic nie znaczące.

Akcja zaczęła się rozwijać dopiero pod koniec książki, co nie znaczy, że udało mi się wciągnąć w historię, bo zanim „mgła” nudy opadła powieść się zwyczajnie skończyła. Bohaterowie wydali mi się zupełnie bezpłciowi i nie zżyłam się z żadnym z nich, no dobrze, może w miarę przypadł mi do gustu Kenji, który pojawił się wcześniej w jednym z dialogów, ale tak właściwie można było go lepiej poznać też pod koniec.