Układ z Cameronem recenzja

,Układ z Cameronem” to drugi tom serii ,,Slow burn”, jednak można ją czytać bez znajomości wcześniejszych tomów, bo historie w niej zawarte się nie łączą. Tym razem autorka porusza ważny temat samoakceptacji. Każda z nas jest wartościowym człowiekiem, mimo że często same patrzymy na siebie najbardziej krytycznym okiem, wmawiamy to sobie i boimy się, co powiedzą inni. Tym bardziej, jeśli nie mamy wsparcia w rodzinie, czy najbliższym otoczeniu. Czujemy się brzydkie, niedowartościowane, a wystarczy jedna pomocna osoba, żeby uświadomić sobie, w jakim błędzie jesteśmy. Każda z nas nosi w sobie piękno, tylko go w sobie nie dostrzegamy i doszukujemy się mankamentów.

Tak właśnie całe swoje życie czuła się bohaterka książki Joellen. Od zawsze porównywała się ze swoją piękną mamą i młodszą siostrą. Uważała się za grubą, brzydką i niepasująca do nikogo. Jest trzydziestosześcioletnią singielką mieszkającą z kotem, od niemal dekady platonicznie zakochana w swoim szefie Michaelu Maddoxie.

,,Musisz w końcu zaakceptować siebie. To banał, ale naprawdę musisz pokochać siebie, zanim zakochasz się w kimś innym.’’

W jej poukładane i nudne życie z hukiem, ale to dosłownie z hukiem wkracza potężny Szkot, gracz rugby Cameron McGregor.

Zaczęłam tak poważnie, ale niech was to nie zmyli, bo książka jest pełna fantastycznego humoru. Dialogi tej dwójki są pełne ironii, sarkazmu i powodują salwy śmiechu. Niektórym może przeszkadzać nagminne używanie przez mężczyznę słówka “dziołcha”, przypuszczam, że ma to związek z jego szkockim pochodzeniem i jest rodzajem gwary jak u nas na Śląsku. Mnie kompletnie to nie przeszkadzało.

Cameron wie, jak działa na kobiety i chociaż jest młodszy od Joellen, ma spore doświadczenie. Dlatego proponuje, że pomoże jej zdobyć wymarzonego faceta.

Co z tego wynikło i jak zakończy się ta historia, przeczytajcie sami.

Uważam, że jest nawet lepsza od poprzedniej, a na pewno bardziej humorystyczna. Między bohaterami iskrzy od pierwszego spotkania, a pikantne momenty powodują rumieniec na twarzy.

Autorka J.T. Geissinger ma dar łączenia trudnych tematów z lekkimi historiami. Na koniec mam jeszcze pytanie, czy czytacie podziękowania autora na końcu książki? Ja zawsze, ale jeśli zdarza się wam opuszczać, to mam prośbę, to przeczytajcie, a wtedy zrozumiecie dlaczego… Gorąco polecam!!!