Wołanie kukułki recenzja

W historii supermodelki rozbryzgniętej na chodniku obecność Strike'a wydaje się absolutnie zbędna. A jednak brat zmarłej upiera się, że w tym bójstwie więcej jest "za" niż "samo", więc dobrze by było, gdyby nasz detektyw się tym zajął. Spłukany Strike obciążony niedopasowaną protezą i obecnością nowej asystentki z przypadku z niechęcią przygląda się przegadanej przez tabloidy sprawie, gdy...

"Wołanie kukułki" to niespieszny kryminał: Strike buja się od rozmówcy do rozmówcy, Robin przeplata przeglądanie prasy z rozmowami telefonicznymi, mijają tygodnie, jedno nie nadaje się do pościgów ze względu na brak kończyny, drugie ze względu na szpilki. Mnie to w graj, ale osoby oczekujące od kryminału intensywnej akcji z wybuchami, bójkami i gubieniem ogona mogą pewnie usnąć z nosem w książce. Przesłuchania to mój ulubiony aspekt "Wołania kukułki". Rowling ma dryg do tworzenia prostych, wyraźnie zarysowanych postaci (choć bywa, że kreska wyjdzie jej za gruba). Są i snobki, i obleśny producent, i ekscentryczny projektant, i wścibska makijażystka, i niespełniony szofer, i nabzdyczony muzyk... Kukułkowy Londyn zapełniają nieprzyjemne oryginały, z których podobne pytania wyciągają kompletnie różne odpowiedzi świetnie oddające ich unikalne charaktery.

Intryga jest w porządku. Widać, że przemyślana, wspomniane wcześniej detale znajdują swoje miejsce w układance (momentami to zazębienie wypada wręcz nienaturalnie). Muszę jednak powiedzieć, że podróż była przyjemniejsza od zakończenia, jako że jeden z motywów mordercy jest zbyt mocno naciągany (kategoria "niepotrzebne komplikowanie sobie życia na własne życzenie"), a dramatyczna walka wyraźnie odcina się od spokojnego tempa książki. Skoro jesteśmy już przy żalach: można było sobie darować te wszystkie wstawki o sterczących sutkach, zgrabnych tyłkach i braku bielizny czy bzdury o pierścionkach zaręczynowych stawiających granicę i zniewieściałych ruchach (Rowling, rozumiem, że piszesz pod męskim pseudonimem i starasz się zmylić czytelnika, ale kopiowania tych motywów od kolegów po fachu można było mi oszczędzić).

Mimo pewnych potknięć spostrzeżeniowych, niesatysfakcjonującego (mnie) zakończenia i momentami zbyt karykaturalnych postaci "Wołanie kukułki" oceniam ogólnie jako udaną pozycję. Wolne tempo i śledztwo opierające się głównie na rozmowach nie jest dla każdego fana kryminału, ale pewnie sporo osób doceni pozaintrygowe aspekty fabularne.

[Recenzja została opublikowana po raz pierwszy (09.02.2019) na LubimyCzytać pod pseudonimem Kazik.]