Dopóki śpiewa słowik recenzja

Osiemnastoletni Jari wyrusza w wędrówkę po górach między granicami Niemiec, Czech i Polski. Ta podróż ma na celu oczyścić jego umysł i wprowadzić go niejako w dorosłe życie. Na swojej drodze spotyka Jaschę. Dziewczynę, która prowadzi go do chaty w środku lasu. Co się tam wydarzy? Gdzie zawędruje? Do jakich wniosków dojdzie? Czy pozna prawdę? Co kryje w sobie tajemnicza chata i równie tajemniczy las, który ją otacza?

Antonia Michaelis jest niemiecką autorką głównie powieści dla młodszej i starszej młodzieży. Urodziła się w 1979 roku w północnych Niemczech. W Polsce ukazało się już jej 6 książek, jednak trzeba przyznać, że to „Baśniarz” zdobył największe uznanie. Jedną z jej wcześniejszych powieści jest „Tygrysi księżyc” wydany w 2009 roku przez wydawnictwo Egmont. „Dopóki śpiewa słowik” jest jej najnowszym tytułem.

O Antonii Michaelis już słyszałam. „Baśniarz” podbił serce większości czytelników. Niestety nie było dane mi się z nim zapoznać, ale wiem, że będę musiała to zmienić. Bo autorka oczarowała mnie stworzonym przez siebie słowikiem. Jego tajemniczością, zmysłowością, odmiennością. A także czyżykiem. Zabłąkanym, nieporadnym wędrowcem.

„Dopóki śpiewa słowik” to powieść dość nietypowa. Z jednej strony dziwię się, dlaczego ludzie tak nisko ją oceniają. Chcą świeżości, nieschematyczności i dostają to. Jednak z drugiej strony ten tytuł jest właśnie w ten szczególny sposób nietypowy, dlatego nie każdemu się on spodoba.

Chyba po raz pierwszy spotkałam się z taką powieścią. Z powieścią, która sprawi, że będę miała w głowie niemały mętlik po jej przeczytaniu. Po której nie będę do końca wiedziała, co o niej sądzić. Wiedziałam tylko jedno – że jest inna i naprawdę dobra. Totalne zaprzeczanie samej sobie, ale właśnie tak było. Ale czy to nie za mało? Co uczyniło, że właśnie sądzę tak, a nie inaczej?

Muszę się do czegoś przyznać. Obawiałam się jej. Obawiałam się tego tytułu, jak chyba żadnego innego. Negatywne opinie nie nastroiły mnie na pewno inaczej. Jednak pozytywnie się zaskoczyłam, bo przepadłam. Przepadłam w świecie urojonego piękna, niedomówień i poszukiwaniu własnego ja. Tak po prostu. Od samego początku.

Uczucie przerażenia jest mi dalekie podczas czytania. Rzadko zdarza się, żebym je poczuła. I właśnie „Dopóki śpiewa słowik” jest tym wyjątkiem. Po raz pierwszy od dawna musiałam zaprzestać lektury z powodu niepokoju. Niepokoju o dalsze losy bohaterów, które nie były mi tak obojętnie. Bohaterów, którzy w pewnym momencie stali się dla mnie niezwykle ważni.

Jari to postać, która przechodzi istotną i widoczną przemianę. Na początku jest jednym z wielu chłopaków – nieporadnym i myślącym tylko o dziewczynach, na szczęście z czasem jego nastawienie się zmienia. Jednak to nie on jest dla mnie zagadką i postacią, o której nadal myślę. Całą uwagę skradła Jascha. Dziewczyna skrywająca wiele tajemnic. Postać złożona, pełna sprzeczności i naprawdę ciekawie nakreślona. Zupełnie inna od wcześniej przeze mnie spotkanych. Tylko nie do końca wiem, czy darzę ją ciepłymi uczuciami. Z jednej strony tak, polubiłam ją, z drugiej jednak nie mogę pojąć jej postępowania.

To, co niektórych może denerwować to język. Dość specyficzny i poetycki, jednak mnie on się spodobał i nie miałam z nim problemów. Jak najbardziej pasował mi do książki Michaelis. Nie wyobrażam sobie przekazania tej historii w inny sposób. To dzięki niemu wywiera ona właśnie takie wrażenie i tworzy spójną całość.

„Dopóki śpiewa słowik” to powieść, której jeszcze nie było (a przynajmniej, o której ja jeszcze nie słyszałam, a tym bardziej nie miałam do czynienia, choć w małym stopniu). To powieść inna, na swój sposób wyjątkowa i jedyna. Nie jest genialna, ale jest na pewno bardzo dobra i warto się z nią zapoznać. Choćby po to, żeby wyrobić sobie o niej własne zdanie. Każdy wyniesie z Mglistego Lasu coś innego, jakieś inne przesłanie. Bo nie jest to tylko pusta historyjka o zagubionym młodym chłopaku i nowo poznanej tajemniczej dziewczynie. To historia o poszukiwaniu własnej tożsamości, o pięknie i brzydocie, o ludziach, zapomnieniu i przebaczeniu, jak i duchach przeszłości.