Dom na Riwierze recenzja

Autor: Natasha Lester

Bodajże na początku tego roku czytałam książkę, której akcja działa się w czasie wojny. Bardzo mi się wtedy spodobała i jak tylko zobaczyłam dzieło autorki Natashy Lester od razu musiałam przeczytać tą książkę. Wiedziałam, że bardzo mi się spodoba, ale nie wiedziałam, że aż tak.

Jaki sekret skrywa dom na Riwierze? Czy może on połączyć dwie kobiety żyjące w innych czasach? Éliane Dufort mieszka w stolicy Francji ze swoimi młodszymi siostrami, starszym bratem i rodzicami. Dziewczyna kocha sztukę, a jej wielkim marzeniem jest zostać artystką. Niestety rok 1939 krzyżuje jej plany. Wojna nadchodzi, a Panienka Dufort marzy tylko o tym, żeby przetrwać i pomóc sporządzić rejestr skradzionych dzieł sztuki. Remy żyjąca w czasach współczesnych w niewyjaśniony sposób staje się właścicielką domu na Riwierze. Zrządzenie losu sprawia, że kobieta odnajduje katalog z zaginionymi dziełami sztuki podczas II wojny światowej. Nic by nie było w tym wyjątkowego, gdyby nie to, że w katalogu znajduje się obraz, który wisiał na ścianie w jej sypialni w domu w Sydney.

Historia Éliane wciągnęła mnie od pierwszego zdania. Z zapartym tchem czytałam o losach jej, ale także jej rodziny, znajomych. Nie miałam przed sobą tylko pustych słów. Widziałam własnymi oczami historię przedstawioną przez autorkę. Czułam się jakbym sama osobiście tam była. Nie zdarza mi się to często, także musi to wiele znaczyć.

Mniej przypadła mi do gustu historia Remy żyjącej w naszych czasach. Rozumiałam, że kobieta poniosła wielką stratę. Rozumiałam, jej niektóre zachowania, ale kompletnie nie mogłam się pogodzić z tym co zrobiła Adamowi, który pomógł jej wyjść do ludzi, pomógł jej uporać się z żałobą. Mężczyzna nie zasługiwał na to co ona mu zrobiła. Na szczęście ostatecznie się powstrzymała.

Widać, że autorka przygotowała się do napisania tej książki. Daty, nazwy miejsc, postacie, które żyły naprawdę… Zakładam, że wiele osób po chwili zrezygnowałaby z planu napisania takiej książki, a autorka na szczęście się nie zawahała.

Ta historia nie jest tylko przestawieniem miłości dwóch osób w czasie wojny. Jest czymś więcej. Uzmysławia czytelnika czego dopuszczali się naziści względem sztuki, jak to wszystko wyglądało. Historia z 1939 roku pokazała, że nawet najbardziej zaufane osoby mogą zawieść i to niejeden raz.

Przez książkę się śmiga. Nie ma czasu na wytchnienie, ponieważ wszystko dzieje się tak szybko. Ostatni rozdział zwalił mnie z nóg. To nie jest historia z happy endem. Przynajmniej nie w przypadku Éliane. Ten kto nie czytał moim zdaniem bardzo wiele traci, ponieważ książka jest rewelacyjna.