Dom na Riwierze recenzja

Dwie kobiety i dwie różne historie życia. Smutek, radość, nadzieja, miłość, wiara, uczciwość wszystkie te emocje silnie splatają się ze sobą na kartach książki sprawiając, że czytelnik jest ciekawy w jaki sposób potoczą się dalsze losy bohaterów. Natasha Lester w ciekawy i barwny sposób przedstawiła czasy II Wojny Światowej oraz współczesne losy potomków ludzi walczących. Przeszłość i teraźniejszość są ze sobą mocno powiązane i dają nam wgląd w burzliwy świat uczuć bohaterów, którzy stają przed trudnymi i bolesnymi decyzjami w swoim życiu.
" Sztuka przypomina nam, że istnieje świat lepszy od tego, w którym żyjemy (...) Sztuka jest wszystkim , co mamy , kiedy zawodzą słowa, kiedy zawodzi ludzkość i kiedy my sami zawodzimy siebie nawzajem. "
Sztuka jest istotą tej powieści, sztuka jako dzieła sławnych malarzy, sztuka jako godne i wartościowe życie, sztuka jako moda, sztuka łączenia ze sobą przeszłości i teraźniejszości. Choć w wielu przypadkach może zdawać się nam, że nie jest to nic godnego i wartego uwagi jednak nasze działania, wybory wpływają na innych, a przez to oddziałujemy na coraz większą ilość ludzi. Nasze dobre i wartościowe życie ma ogromne znaczenia dla całej zbiorowości, która nas otacza.
Historia Eliane Dufort, paryżanki, która z narażeniem swego życia walczy z nazistami poprzez ocalenie dla potomności największych dzieł sztuki łączy się z losami jej wnuczki Remy Lang. Remy nie jest świadoma swoich korzeni, gdyż jako dziecko została adoptowana, dopiero po stracie najbliższych zaczyna podążać za śladami z przeszłości. Świadomość, kto był jej przodkiem i w jakich warunkach i czasach musiał żyć, daje jej ogromną siłę by zmierzyć się z problemami, które stają na jej drodze.
Książka porusza istotne kwestie związane z człowieczeństwem i walką o prawo do wolności, wyrażania swobodnie swoich myśli i pragnień. Pokazuje jak ciężko uporać się ze stratą najbliższych, jak łatwo oddać się rozpaczy i odciąć od życia. Uświadamia nam również, że życie to nieustanna zmiana i nie jesteśmy w stanie jej zatrzymać, że my też zmieniamy się i ciężkie doświadczenia zmieniają nas. Mimo traumatycznych doświadczeń nie powinniśmy zamykać się na miłość, która ma największą siłę uzdrawiania.
" Xavier i Eliane żyją wiecznie w obrazie zawieszonym najpierw na łóżkiem Remy i Adama, potem nad łóżkiem ich syna Xaviera, a następnie nad łóżkiem jego córki i tak dalej. Nigdy nie umrą, ponieważ miłość taka jak ich istnieje poza miejscem i czasem. Nigdy się nie kończy. Jest dana na zawsze."