Życie Sus recenzja

Książka, która zrobiła na mnie olbrzymie wrażenie. Wrażenie to potęguje prostota tej opowieści, narracja pozbawiona ozdobników, proste zdania i proste dialogi, bez zbędnych opisów, wyłącznie fakty. Dla dziewiętnastoletniej Sus życie do tej pory było wielką traumą. Matka alkoholiczka i narkomanka została zamordowana przez ojca, alkoholika znęcającego się nad rodziną. Bratu udało się uciec z tego świata, wstąpił do wojska. Niestety teraz leży w szpitalu w śpiące z kawałkiem pocisku w głowie. Jedyne uczucia jakie zna to lęk, ból, strach, gniew. Żyje w bloku, w którym się wychowała, wśród rodzin podobnych do jej rodziny, gdzie normą są narkotyki, alkohol, przestępstwa, brak perspektyw. Sus nie zna innego życia. Tak jak większość wokół niej utrzymuje się z jakiś zasiłków, które ledwo starczają na życie. Sus wie, że musi być silna, wytrwała, zdeterminowana i bezwzględna. "Lęk, ból, wytrzymałość. I siła woli. To właśnie testuje." Testuje też nieprzywiązywanie się do nikogo i niczego. Miłością Sus są noże. „Sus ostrzy swoje noże. Kocha je. Często je wyjmuje i ogląda. To broń, która chętnie zatopiłaby się w ciele; te noże chcą rozdzielać, kroić, zabijać. Narzędzia, które mają swój cel Przyglądanie się im zawsze daje jej poczucie władzy. Za sprawą noży jej ręce stają się dłuższe, przeczą jej wzrostowi i wadze”. Sus ma jeden cel w życiu i jemu podporządkowała wszystko. Nawet kota wzięła w tym celu i nazwała go „Jutro Będzie Po Wszystkim”. Czy jutro będzie po wszystkim i co to oznacza?

Sus może być mieszkanką dowolnego miasta i dowolnego blokowiska, gdzie nie ma nadziei na przyszłość, celem jest przetrwać kolejny dzień, a jedyną rozrywką to alkohol i narkotyki. Gdzie dopóki nie wejdzie się w konflikt z prawem nikogo los tych ludzi nie obchodzi.
„Życie Sus” to brutalna opowieść o życiu, które toczy się gdzieś obok nas, a którego na co dzień nie zauważamy. Autorka nie ocenia, nie wartościuje, przedstawia z przerażającą szczerością świat w większości z nas obcy. Ja też starałam się nie oceniać, gdyż nie wiem jak ja bym się zachowywała w takiej sytuacji. Sus wzbudziła we mnie ambiwalentne uczucia. Z jednej strony podziw dla jej walki o przetrwanie, walki ze swoimi lękami, z drugiej strony nie jestem w stanie zaakceptować jej postępowanie. Jednocześnie nie widzę drogi wyjścia z tej sytuacji. Po przeczytaniu tej książki poczułam się jakbym została zamknięta z Sus w ciemnym pokoju z którego nie ma żadnych drzwi, żadnego wyjścia.

To trzeba przeczytać i przeżyć.