Nie ufaj mu recenzja

Każda nowa książka Remigiusza Mroza odrobinę mnie przeraża. Uniwersum, które tworzy, chyba powoli przestaje mi się podobać, bo po prostu za dużo już tego wszystkiego i prawdopodobieństwo, że niektórzy bohaterowie się spotkają ociera się o granice absurdu. Nie znaczy to jednak, że zamierzam odpuścić sobie jego twórczość, bo trudno mi sobie wyobrazić jej brak w moim czytelniczym życiu.
"Nie ufaj mu" to kontynuacja "Wybaczam ci", a ja miałam nadzieję, że takowa nie powstanie. Już raz dopisywanie ciągu dalszego do pewnego thrillera bardzo autorowi nie wyszło i obawiałam się, że w tym przypadku może być podobnie. I teraz przychodzi taki moment, w którym muszę przyznać się do błędu, bo choć moje obawy były uzasadnione, to okazało się, że druga część wyszła lepiej niż pierwsza.
Nadal uwielbiam relację Iny z Pabstem, ich rozmowy trzymają poziom i są bardzo mocnym punktem tej serii. Podobało mi się to, że nawet w takich nieoczywistych sytuacjach potrafili zdobyć się na wzajemne przytyki, które rozładowywały atmosferę, a ta bywała naprawdę napięta. Ciekawa jestem bardzo jak ich przyjaźń (?) będzie się rozwijała, bo kolejny tom jest nieunikniony i tym razem będę czekać na niego z zupełnie innym nastawieniem.
Przyznaję się, że dałam się Mrozowi nabrać koncertowo. Dopiero w drugiej połowie książki nabrałam wątpliwości, słusznych jak się okazało, ale na początku łykałam wszystko tak, jak autor pewnie sobie założył, co w sumie mnie cieszy, bo coraz rzadziej intryga zaskakuje mnie na tyle, że biorę w ciemno fabułę za pewnik.
Choć nawiązania do pierwszej części nie są na tyle mocne, by uniemożliwić zrozumienie treści, to jednak nie polecam czytać "Nie ufaj mu" bez znajomości "Wybaczam ci".
"Nie ufaj mu" to thriller Remigiusza Mroza, który jest dla mnie dowodem na to, że autora wciąż stać na świeże, intrygujące fabuły, a za to przecież czytelnicy go pokochali. Realizm został zachowany, a zakończenie zrealizowane było w zdecydowanie lepszy sposób niż przy otwierającej części.
Moje 9/10.