Pozornie bez winy recenzja

Po ostatnio rozczarowującej książce dziś chciałabym przedstawić wam moją opinią o całkiem niezłym debiucie. Na stronie autorki można przeczytać, że dwa lata temu uczestniczyła w warsztatach literackich na Festiwalu Kryminału pod okien Wojciecha Chmielarza, a w 2021 oddała w ręce czytelników jak sama przyznała lekki kryminał.

Historia „Pozornie bez winy" rozpoczyna się, gdy wiernie z parafii wraz z księdzem odkrywają ciało młodej kobiety. Wskutek czego z przymusowego urlopu do Sobótki przyjeżdża Marcin Anders, podkomisarz z Wrocławia, który rozpoczyna współpracę z miejscową policją. W celu rozwiązania tajemniczej śmierci. Tropów jest wiele, podobnie jak podejrzanych, czas ucieka, a liczba ofiar rośnie.

Co najbardziej pozytywnie mnie zaskoczyło to kreacja bohaterów i relacje pomiędzy nimi, ponieważ bardzo łatwo w paść w pewien schemat z dwójką bohaterów, którzy się przekomarzają. Tutaj ta relacja nie poszła oczywistą drogą. Dwójka głównych bohaterów ma nieuporządkowaną przeszłości i zabawa słowem w tej historii wprowadza lekki tom do dość mrocznych wydarzeń. Przez ci opisywane zbrodnie nie są tak przytłaczające.

Marcin Anders jest doświadczonym policjantem, któremu praca w policja raz pomogła znaleźć równowagę w życiu, ale ostatnia sprawa zostawiła go z traumą. Dlatego po przyjeździe do Sobótki bywa odpychający i mało przyjazny. Patrzy na kolegów z małej miejscowości, z góry. Florianna to młoda kobieta, która ma nadzieje dużo się od niego nauczyć, ponieważ chciałaby się kiedyś przenieś do Wrocławia. Nie zawsze wiązała swoje życie z pracą w policji, ale pewne wydarzenia skierowały ją na tę ścieżkę. Bardzo dużo mówi i przy pierwszym kontakcie wydaje się niezdarna.

Tam, gdzie jest tragedia czasami znajdują się ludzie, którzy żerują na czymś nieszczęściu w celu zyskania korzyści. Nie inaczej jest w tym przypadku. Problem w tym, że to negatywnie wpływa ma przebieg śledztwa.

Czytając kilka pierwszy rozdziałów miałam wrażenie jakbym czytała kontynuacje jakiejś książki. Bohaterowie odnosili się do wydarzeń sprzed kilku lat i miesięcy, ale na szczęście wszystko wyjaśniło się w tej powieści, a ten zabieg miał na celu budować charakter postaci.

Śledztwo było prowadzone bardzo ciekawie ze względu na kilka perspektyw i ciekawy podział zadań. Wszystko wynikało z czegoś. Było kilka momentów mrożących krew w żyłach i zaskoczeń.

W „Pozornie bez winy” zdecydowanie czuć mało miasteczkowy klimat. Sobótka to miejsce, gdzie każdy każdego zna, a plotki rozchodzą się błyskawicznie po całej miejscowości. Istnieje bardzo blisko pokrewieństwo pomiędzy mieszkańcami

„Pozorne bez winy” Pauliny Medyńskiej to dobry i wciągający kryminał. Wszystkie wydarzenia i relacje zostali bardzo dobrze umotywowane nic nie zostało zostawione przypadkowi. Ja z chęcią przeczytałbym jeszcze o kolejnych sprawach Marcina Andersa i Florianny Szulc a samo zakończenie zostawia na to otwartą furtkę.