Pan Zło recenzja

Tomek to człowiek, który nienawidzi swojego życia. Chciałby osiągnąć sukces, ale brak mu motywacji… I dlatego żyje z dnia na dzień, poddając się prawom, które rządzą światem.

Nieoczekiwanie na jego drodze pojawia się tajemnicza istota, która chce mu podarować wszystko, o czym Tomek kiedykolwiek marzył. Jednak jest też brutalna oraz sprawia, że w człowieku rodzi się strach… A nazywa się ona Pan Zło.
Jest także jego przeciwieństwo – Pan Dobro. W duszy Tomka jednak jest on wciąż zbyt słaby, zagłuszony przez frustrację i zrezygnowanie. Mimo to Dobro zawsze będzie walczyć ze Złem, ale ostateczny werdykt należy do człowieka…

Kto zwycięży w tym starciu? Czy Tomek zmieni swoje życie? I czy dobro może istnieć bez zła?

Przyznam, że na początku byłam sceptycznie nastawiona do tej książki. W zasadzie o walce tych dwóch sił napisano już wszystko, a także nakręcono wiele filmów. Jest to tak oklepany motyw, że podchodziłam do tej historii z niepewnością. Czy autor odkrył na ten temat coś nowego?

„Pan Zło” to historia, która skupia się na kilku problemach ludzkości. Są to tematy, które w ostatnich latach budziły dużo kontrowersji – na przykład pornografia, szczepionki czy chemiczna żywność. Mamy ukazane perspektywy Pana Zło i Pana Dobro, a także ich opinie na te tematy. Mimo wszystko były one zbyt uproszczone, co nie do końca mi odpowiadało. Nie ze wszystkim się też zgadzałam, gdyż autor pokazywał je w sposób zero-jedynkowy. Przez to wpadaliśmy z jednej skrajności w drugą, a przecież wiadome jest, że poza białym i czarnym istnieją też inne kolory.

W tym tytule przeszkadzał też brak widocznej fabuły. Niby jakiś pomysł był, ale z czasem wszystko się rozmyło. Dużo filozofii, przemyśleń i „walki o duszę człowieka”… Moim zdaniem jednak brakowało temu głębi, czasem nudziłam się w trakcie lektury. Może styl autora mógłby w czymś pomóc, ale i tutaj spotkało mnie rozczarowanie.

Michał Długa napisał książkę w sposób zrozumiały, jednak bardzo prosty. Czytałam o przeżyciach postaci, ale kompletnie nie potrafiłam się z nimi utożsamić. W mojej opinii wszystko działo się za szybko, a Tomek za często przypominał pionka w grze, którą toczyło ze sobą Dobro i Zło. Moim zdaniem nie tak powinno to wyglądać. Tym bardziej że niektóre jego reakcje były przesadzone. Główny bohater zachowywał się często jak chorągiewka, zmieniając zdanie tak szybko, że ja – jako czytelniczka – nie byłam w stanie zrozumieć jego postępowania. A co dopiero nadążyć za tokiem rozumowania…

Co mogę dodać? Nie mogę powiedzieć, aby ta opowieść mi się podobała. Oczywiście, miała ona swoje plusy, jednak zauważyłam więcej minusów. Być może taki typ książek nie jest dla mnie, kto to wie… Mimo wszystko cieszę się, że spróbowałam. Sam pomysł był bardzo ciekawy, ale mam wrażenie, że winę ponosi tutaj wykonanie. Dla mnie historia ta była tylko przeciętna. Nie odradzam, ale też nie polecam. Wybór pozostawiam Wam.