Długie beskidzkie noce recenzja

Sięgając po "Długie beskidzkie noce" nastawiłam się na powieść z górami w roli głównej lub tworzącymi wyraziste tło, współgrającymi z bohaterami. Jak się okazało Beskidy zostały wspomniane zaledwie kilka razy, chociaż przeważająca część akcji rozgrywa się właśnie tam. Nie jestem jednak zawiedziona powieścią Izabeli Skrzypiec-Dagnan, gdyż dostałam ciekawą i jakże odmienną od innych powieść obyczajową z niemałymi aspiracjami do miana powieści psychologicznej. Mamy tutaj bowiem studium kobiety opuszczonej przez męża w ważnym momencie ich wspólnego życia, kobiety z dnia na dzień zostającej samej z domem i dwójką dzieci. Jej partner nie umiera, lecz odchodzi bez zapowiedzi, bez żadnych wczesnych oznak, że przygotowuje się na ten krok. Jak więc żyć dalej? Jak pogodzić opuszczenie, zaskoczenie, zdziwienie, bunt, samotność, tęsknotę, niezrozumienie i te wszystkie uczucia, które nagle wybuchły w głównej bohaterce ze zdwojoną siłą? Jak odnaleźć się w nowej rzeczywistości, jak zaufać innym? Czy bohaterce się to uda i czy dowiemy się dlaczego Jakub opuścił Jaśminę? To w wszystko w "Długich beskidzkich nocach".

Powieść toczy się w dwóch płaszczyznach czasowych: teraz i kiedyś. Obserwujemy jak Jaśmina radzi sobie po podjęciu pewnej ważnej decyzji, uzupełnieniem jest wspomniane kiedyś, a więc początki znajomości Jaśminy i Jakuba, pojawienie się ich wspólnych dzieci, budowa domu w Beskidach. Przeszłość przeplata się z teraźniejszością, na jaw wychodzą skrywane sekrety, tłumione emocje. Jaśmina walczy nie tylko z tym, co zafundował jej Jakub, ale także sama ze sobą. Ma wokół siebie kochających i wspierających ją ludzi. Jest słaba, ale też pokazuje siłę. Jest człowiekiem, który upada i podnosi się. Przy okazji potrafi też pomóc innym - młodej matce, która nie radzi sobie w zupełnie odmiennej od Jaśminy samotności.

"Długie beskidzkie noce" zostały napisane pięknym, literackim językiem. Podoba mi się styl autorki, który nie jest nachalny, lecz subtelny i silnie wpływający na emocje swoją głębią. Bohaterowie zostali ciekawie skonstruowani, a Jaśmina, choć momentami mogła denerwować, w pełni oddała stan kobiety porzuconej, próbującej podnieść się z kolan, na które rzucił ją odchodzący mężczyzna. Gdyby jeszcze autorka bardziej zaakcentowała góry, ich obecność w życiu bohaterów, powieść byłaby dla mnie bliska ideałowi. Z pewnością sięgnę po inne powieści Izabeli Skrzypiec-Dagnan, autorka trafiła w mój gust czytelniczy.