Diablak recenzja

"Dia­blok się budzi. Zło wy­peł­zo. Noc Ku­pa­ły tuz, tuz. Krew się pze­lo­ła, a by­dzie jesce win­cyj. Dio­bły cory i corno magia uzy­wa­jo. Ło­gnie na Dia­blo­ku bydo. Stare bogi do no­se­go świa­ta się pze­zie­ra­jo."

Owiana starosłowiańskimi legendami o diabelskich wyczynach i ukrytych bogactwach, Babia Góra strzeże swoich tajemnic. Nadchodząca Noc Kupały wzbudza uśpione dotąd fascynacje i chore pragnienia. Rytualne morderstwa, których ofiarami padają młode kobiety, mobilizują do działania miejscową policję. Świadomi upływającego czasu funkcjonariusze otrzymują kolejne zgłoszenie o zaginięciu. Zuzanna znika w tajemniczych okolicznościach, a w jej poszukiwania angażują się wujek - były wojskowy Talar, oraz najlepsza przyjaciółka. Kto wygra nierówną walkę z czasem? Czy nie jest już za późno…?

Sięgając po literackie debiuty, zazwyczaj nie mam konkretnych oczekiwań, a jedynie ogromną ciekawość, czy dana historia przypadnie mi do gustu. W tym przypadku ciekawość była jeszcze większa, zwłaszcza w kontekście porównania do Indiany Jonesa, które sugerowało, że czeka na mnie świetna przygodówka z wątkiem rytualnych morderstw. Od pierwszych stron czujemy emocje, które targają bohaterami. Rozpaczliwe poszukiwania mieszają się ze strachem o Zuzę, a napięcie udziela się czytelnikowi. Fabułę śledzimy z różnych perspektyw, więc warto skupić się, by zrozumieć wzajemne powiązania. Dużo się dzieje, a mnogość wątków potrafiła czasem przytłoczyć. Mam wrażenie, że gdyby pominąć kilka z nich, cała historia zyskałaby na przejrzystości i byłaby jeszcze lepsza. Trudno jednak nie docenić pomysłowości i ogromnej wyobraźni autora. Wplecione w akcję legendy i wierzenia nadały odpowiedniej wyrazistości i charakteru. Były momenty, gdy z zapartym tchem czekałam na rozwój wydarzeń, szczególnie te rozgrywające się pod koniec w czeluściach jaskini. Oczywiście trzeba przymknąć oko na oczywiste nieprawdopodobieństwa, jednak w takich powieściach liczę głównie na dobrą rozrywkę i taką właśnie otrzymałam.