Zaginieni z Księżycowa recenzja

„-Zaskocz ich wszystkich. - Berenilda pogłaskała dłonią w aksamitnej rękawiczce policzek Ofelii. - Nie mówię tego, żeby cię zdeprymować, tylko dlatego, że jesteś do tego zdolna. Już nie raz miałam okazję się o tym przekonać".

Ofelia, do tej pory ukrywana na dworze, zostaje w końcu zauważona przez Faruka i mianowana młodszą bajarką dworu. Od tego momentu wdaje się w skomplikowaną rozgrywkę wraz ze dworem, który cóż... w dalszym ciągu nie pała do niej miłością. Również jej relacje z Thornem przypominają sinusoidę. A na dodatek w Księżycowie zaczynają ginąć ludzie...

Drugi tom Lustrzanny rusza od razu z kopyta, nie przypomina on poprzedniej części, w której zapoznawaliśmy się ze światem przedstawionym. Autorka rozwija to co już zbudowała, w moim odczuciu "Zaginieni z Księżycowa" z tego względu byli o wiele ciekawsi. Pojawiają się nowe wątki, które dodają zagadkowości, dokąd cała historia zmierza. Bardzo się cieszę, że Christelle Dabos skupiła się najbardziej na duchach rodziny i ich księgach oraz wprowadziła postać Boga, który stanowi jedną wielką niewiadomą. Po raz pierwszy spotykam się, że książka łączy w sobie elementy cyberpunkowe/mitologiczne/dworskie, a w tym wszystkim mamy jeszcze aranżowaną relację. W dodatku żaden motyw nie przytłacza innych, co stanowi bardzo przyjemną w odbiorze całość.

Główni bohaterowie w dalszym ciągu rozwijają się i tak jak wspominałam poprzednio, jest to płynna przemiana. Ofelia dalej jest niezdarą i w dalszym ciągu nie wyraża głośno swojego zdania. Podejmuje jednak próby, aby w końcu zacząć panować nad swoim życiem i np. przeciwstawia się matce albo prowadzi śledztwo. Nie oznacza to jednak, że od tej pory już zawsze będzie to robić. Są takie momenty, w których mam ochotę ugryźć się z frustracji, gdy Lustrzanna nie odzywa się wtedy, kiedy powinna. Ale przecież nie od razu Rzym zbudowano! Także jej narzeczony Thorn poddaje się powolnej metamorfozie i zdaje się otwierać na mieszkankę Animy. Wydaje się, że zaczął zwracać na nią uwagę i obdarzać ją zaufaniem.

Warte zwrócenia uwagi jest także postać Berenildy, ciotki Thorna. Nie jest już ślepo i bez końca zapatrzona w ducha rodziny Bieguna, a skupia większą uwagę na swoich bliskich, a ci są dla niej wspaniałym wsparciem. Chyba dopiero teraz pozwoliła mi się polubić.

Moim zdaniem autorka "Zaginionych z Księżycowa" jest mistrzynią pozostawiania czytelników w napięciu. Finał tomu jest tak skonstruowany, że nie da się nie sięgnąć po tom trzeci. Dobrze, że zaopatrzyłam się w bibliotece!