Kat recenzja

Ile jest w stanie znieść człowiek? Dobra nieskończoną ilość. A zła? Ile może udźwignąć na swych barkach? Cierpienia, zawiści i chorób. Ludzkiej podłości i złych spojrzeń przesiąkniętych nienawiścią. Ile jest w stanie znieść człowiek, który nie ma już nic, który wszystko stracił?

Anna Potyra, wraca do nas z nową serią. Tym razem głównym bohaterem jest Tomasz Branicki, kiedyś żołnierz jednostki specjalnej, obecnie detektyw, który zajmuje się najbardziej wymagającymi i nietypowymi sprawami. Otrzymuje dość skomplikowane zadania. Musi znaleźć odpowiedź, co stało się dziesięć lat temu podczas przyjęcia w luksusowej rezydencji. Świadków brak, sprawcy brak, a motyw wydaje się mocno naciągnięty. Tym bardziej że wszystkie kroki prowadzą nie do słonecznego Rzymu, a do deszczowej Lizbony.

Akcja książki pędzi, bo nie można powiedzieć, że ciągnie się ślimaczym tempem dwutorowo. Z jednej strony odkrywamy stolicę Portugalii, poznajemy policjantkę i rozwiązujemy kryminalne zagadki, a z drugiej badamy sprawę podwójnego zabójstwa oraz doświadczamy nieco pokręconego życia Tomasza, w którym wszystko jest nie tak, jak być powinno. Sprawy z przeszłości kładą się cieniem na życie bohatera, a zamknięte rany zdają się otwierać na nowo.

Anna Potyra, podobnie jak w poprzedniej odsłonie oddaje w ręce czytelnika prawdziwą literacką ucztę. Kręci, wije i wodzi czytelnika za nos, wyprowadzając go w przysłowiowe pole. Kiedy myślimy, że jesteśmy o krok od rozwiązania sprawy, autorka podsyła czytelnikowi nowe dowody, które burzą dotychczasowy porządek. Sprawiając, że znowu, niemal kolejny raz jesteśmy w punkcie wyjścia. Czyni to w sposób tak subtelny, tak przemyślany i zręczny, że czujemy nie frustracje, a zaciekawienie i zaintrygowanie.

Szczerze? Nie spodziewałam się takiego zakończenia. Potyra kolejny raz, pokazała, że jest mistrzynią budowania napięcia. Nie mogłam się oderwać od lektury, a zakończenie wywołało we mnie wielkie zdziwienie. Historia nakreślona na kartach książki, odwołanie się do przeszłości, to jest to, co lubię najbardziej. Z niecierpliwością czekam na kolejną literacką ucztę. Mam nadzieję, że i tym razem dostanę pikantne i pełno niespodzianek danie.