Daleko, coraz bliżej recenzja

Jak ująć w słowa coś, co swym pięknem wymyka się jakiemukolwiek nazwaniu. Jak wyszukać słowa by były tymi... właściwymi? jak?

Wspaniałość tej powieści mnie oszałamia. Manewruje mną, odciska swoje piętno, żyje we mnie pisząc się dalej. To historia rodziny, którą naznaczyły zbyt głębokie rany by dały się jakoś zaleczyć, zakleić plastrami. To wiecznie żywe jątrzące się krwawe obtarcia, stygmaty...

Niesamowita sceneria, fabuła, sceny, postacie. To powieść na wskroś psychologiczna, która zmienia życie.
To książka o rodzinie, która niby funkcjonuje ale tak na prawdę stanowi zlepek ludzi, zlepek kompletnie różnych osobowości, charakterów i psychice. To pięcioro ludzi którzy nie potrafią że sobą rozmawiać, nie potrafią się razem śmiać, ani za sobą tęsknić. I choć "bogate" wnętrza, pełne przemyśleń, uczuć, ale i smutku, to nie potrafią tego uzewnętrznić. Nie potrafią mówić o tym, co w sobie noszą, co im ciąży, co sprawia, że tkwią na granicy depresji...

Trzech braci i ich rodzice.

I urna z prochami w ręku...

Dla wielu osób będzie zbyt trudna. Zbyt bolesna, na wskroś prawdziwa. Ja jednak uwielbiam takie powieści. Treść osadza się we mnie, ukorzenia, wrasta do trzewi. To powieść, która burzy umysł, paraliżuje i sprawia, że zmienia się postrzeganie ludzi. To powieść, która pokazuje ci to, co znasz, ale nie zdajesz sobie z tego sprawy. Styl pisania Alexa Schulman przypomina mi Jakub Małecki, który podobnie, jak on, rozciąga sceny, które trwają mgnienie oka. Wystarczy czyjś dotyk, muśnięcie wiatru, pusta butelka po piwie trzymana w dłoni brata, wszystko nabiera innego wymiaru. Czas się zatrzymuje i zegar staje...

Wspaniała.

Uwielbiam takie powieści. Powieści, które wgryzają się w umysł, w psychikę. Powieści które" przewracają wnętrzności" , wyciskają je i rzucają jak nikomu niepotrzebne odpady. I musisz sobie z tym radzić.

Takie książki poszukuje..

Takie książki kocham...